Fuck! Na het succes van Life is Strange is Deck Nine bij mij uitgekomen bij mij voor een vervolg. Max Caulfield deed het prima en ik ben niet bepaald het ideale rolmodel voor menig tiener. Zul je zien, heb ik straks ook nog tal van nieuwsgierige nerds door mijn dagboek snuffelen. Ironisch genoeg weet deze vriendloze Chloe wel tal van gamers aan te spreken. Althans, dat hopen ze bij Square Enix en Deck Nine. Het veroorzaken van problemen zit in mijn bloed; ik maak geen problemen, maar ik ben vooral een probleem. Ik ontloop school vaker dan dat een gemiddelde crimineel zijn straf ontloopt en heb contact met drugsdealers, drank en wiet.
Toch begrijp ik het ook wel weer. Het was een roerige tijd en er gebeurde veel rond mijn 16e jaar, zo’n drie jaar voordat alles rondom Life is Strange gebeurde. Als het leven een emotionele rollercoaster is, dan waren mijn tienerjaren zeker een aantal loopings en kurkentrekkers waarbij ik zelf nogal eens uit de bocht vloog. Soms is een grote bek de enige manier om iets te bereiken. Op school, thuis of eigenlijk overal wel wist ik met een paar slimme opmerkingen en roasts mezelf toch uit lastige situaties te redden.
De 16 jarige Chloe was nou eenmaal rebels en bitchy en dat is precies de Chloe waar de wereld om gevraagd heeft. Nouja, in ieder geval mijn omgeving en Arcadia Bay. Bitchy is wat er nodig is om vrij te kunnen zijn en te ontsnappen aan de greep die het leven op mensen. Deck Nine heeft dat ook prima weergegeven in episode 1. Soms kijk ik er met enig ongemak op terug, maar fuck it! iedereen is wel een tiener geweest en heeft een emo-periode.
Wat gebeurde er in die tijd: nouja, mijn vader was betrokken bij een ongeluk en overleed, mijn beste vriendin Max was pas verhuisd en mijn ma papt flink aan met een “dickhole” van een vriend. Hoe heftig deze tijd ook was, ik weet zeker dat Deck Nine het prima weet te verwerken in het spel. Het voelt vertrouwd aan voor iedereen die Life is Strange gespeeld heeft. Zo kan je natuurlijk weer verschillende plekken in mijn leven verkennen, met iedereen praten en zo nodig een grote bek geven. Er komen dan verschillende keuzes in mij op om een sneer uit te delen en wanneer je de juiste kiest zal dat effect hebben. Chloe is hier niet om mee te fucken en zeker niet in mijn tienerjaren.
Fucking hell wat wordt dit een heftige rit, als ik het goed herinner. Het begon allemaal met de show die Firewalk weggaf in “The Mill”, waar ik ook Rachel Amber tegen het lijf liep. Vanaf dat moment werd het een wilde rit die je zelf ook kunt ontdekken in Episode 1. Ideaal voor iedereen die in de koude herfstdagen liever een kop chocomelk pakt bij een warm kacheltje een aandoenlijk en af en toe aangrijpend verhaal wil spelen. Hoewel episode 1 nog veel aftasten is, zijn er tegen het eind ook genoeg cliffhangers en losse eindjes die beloven dat episode 2 minder tam zal worden. Tot zover is Before the Storm nog een kalm, maar aandoenlijk ritje in de emotionele achtbaan.
Ik ben wel blij dat Deck Nine jullie de gamer de optie geeft om keuzes te maken. Zelf sta ik niet zo bekend om het maken van de beste keuzes in mijn leven, maar wie de omgeving afzoekt, zal met verschillende personen in contact komen en keuzes kunnen maken. Zo kun je besluiten om mee te doen aan een potje Dungeons & Dragons en natuurlijk doe ik dat op mijn eigen manier: met een grote bek en intimidatie! Daarnaast zullen keuzes die je maakt ook invloed hebben op het verhaal, hoewel dat in episode 1 nog meevalt. De eerste van de 3 episodes voelt een beetje als een introductie.
