Zombie-braaaaainz over de muur splatteren, wie heeft het nog nooit gedaan? Het afgelopen decennium stond in het teken van wandelende ondoden, zombie-apocalypses en wat niet. Een paar jaar terug kwamen er elke dag twaalf nieuwe zombie-films uit, om over de inteelt van survivalgames maar te zwijgen. Dat slag games leek letterlijk aan bomen te groeien en overspoelde dan ook als rijpe, hersenloze appeltjes de markt.
Ik was helemaal klaar met zombie-geneuzel. Left 4 Dead kwam als één van de eerste als succesvolle zombie-/survivalgame en zat goed in elkaar. Misschien is dat wel één van de oorzaken geweest waarom het genre daarna zo ontploft is, zombieshooters waren vernieuwend. Tegenwoordig is die ondode storm een beetje gaan liggen, toch moet je van behoorlijk goeden huize komen om nog indruk te maken binnen dit genre.
(Voel je je geïnspireerd? Geniet dan van bijna twee uur aan gameplay van een random stream-dude)
Top in simpelheid?
En daar is Killing Floor 2. Je strijdt in de game tegen Zeds, in feite zombies in alle vormen en maten. Het verhaal van de game is samen te vatten in één zin; het chemische bedrijf Hozine Biotech heeft te kampen gehad met een gefaald experiment en nu is de wereld overspoeld met hersenlozen die de beschaving bedreigen. Ontwikkelaar Tripwire doet ook geen moeite om dat verhaal uit te breiden, het is wat het is.
Maar is dat erg? Sommige games excelleren in simpliciteit. Een voorbeeld: ik heb Total War: Warhammer mogen recenseren voor StarGamers. Een steengoede RTS met een hele uitgebreide wereld en diplomacy, maar vooral het vechtsysteem is van een grootsheid waar je ‘U’ tegen zegt. Maar eigenlijk is dat het ook wel, de game houdt andere elementen simpel, maar dat is juíst hun kracht.
Killing Floor 2 heeft ook geen singleplayer campaign, wel een korte maar duidelijke tutorial. Waar de game om draait is om een aantal waves van vijanden te overleven/afslachten, waarna je na de laatste wave te kampen krijgt met een eindbaas. Dit kan je in je eentje doen, maar ook met vijf anderen die bereid zijn zich op te offeren voor de wereld (of gewoon zin hebben om zombies te slopen, dat kan natuurlijk ook). Je kunt zelf kiezen of je een potje wilt spelen met vier, zeven of tien waves. In het geval van die laatste, ben je echt wel een goed half uur zoet.
Keuzes, keuzes, keuzes (en dat is tof!)
Een grote kracht van de game, zijn de te kiezen classes. Je hebt de keuze uit tien klassen die enorm variëren en allemaal hun eigen wapentuig hebben. Zo is er de Commando, een redelijk standaard soldaat met een machinegeweer, maar door headshots te schieten en toffe dingen te doen kan hij de tijd vertragen voor zichzelf én andere spelers, waardoor het makkelijker is om die headshots te schieten. Aan de andere kant heb je ook bijvoorbeeld een Berserker, die helemaal los kan gaan met melee weapons of is er een Survivalist die aan het begin van het spel een willekeurig wapen krijgt.
Als je met één van deze classes speelt en XP verdient, krijg je elk level dat je omhoog gaat een aantal bonussen. Zo kan de Field Medic naarmate hij meer ervaring krijgt vaker en efficiënter zijn teamgenoten healen, terwijl zijn bepantsering ook effectiever wordt. De Firebug die leeft volgens het motto ‘No Pyro, No Party’ bouwt elk level meer weerstand op tegen vuurschade en zo gaat het voor elke class.
Digitale schouderklopjes
Daarnaast krijg je elke vijf levels de keuze uit één van twee perks, een grote upgrade voor je karakter, die later altijd nog vrij aan te passen is. Om de Field Medic maar weer als voorbeeld te nemen, die kan zich specialiseren als een gevechtsdokter met hogere weerstand tegen schade en sterkere wapens, maar kan zich ook focussen op pure support, zodat elke healing dart die je afvuurt je teamgenoten verschillende boosts geeft.
Door bovenstaande systemen is het bevredigend om ervaringspunten te verdienen, de game beloont je echt. Maar hoe is de gameplay? Wat ik als eerste mee wil geven, Zeds killen is héér-lijk! Of je nu met een machinegeweer, shotgun of vlammenwerper aan de slag gaat, elke Zed die je om zeep helpt geeft voldoening. Als de game zich vertraagt en je schiet een gruwelijke headshot, krijg je oprecht een warm gevoel van binnen.
Tevens is er een flinke diversiteit in soorten Zed die je tegenover je kunt krijgen. De standaard zombie is een pussy die met één headshot doodgaat, maar die neemt rustig zijn vriendjes mee die je trommelvliezen kunnen laten ploppen (de Siren), die met hun scherpe zwaar je hoofd er af proberen te hakken (de Slasher) of de Stalker die onzichtbaar is totdat ze aanvalt. Daarnaast zijn er nog een aantal Zed die allemaal op hun eigen manier weerzinwekkend zijn.
Perfecte teambuilding
De game is uitdagend, zelfs op de normale moeilijkheidsgraad ben ik een aantal keer vermorzeld. Nu moet ik zeggen dat ik graag als Medic speel en twee keer echt door mijn team voor de leeuwen ben gegooid tijdens de bossfight. De boss chargde op mij en mijn team deed er weinig aan om de boss op zichzelf gefocust te krijgen of mij in elk geval op de één of andere manier te beschermen. Online is de game een heerlijke intense chaos. Als je een squad hebt die samenwerkt, groeit op het slagveld een ware kameraadschap in overleven. Goed samenspel is écht belangrijk, zeker als je de hogere moeilijkheidsgraden wilt gaan beteugelen.
Naast de ‘wij tegen de Zed’ mode is er ook nog een gamemode waarbij de Zed bestuurd worden door je medemens. Hierin speelt elk team een ronde als mensen en een ronde als Zed. Zo’n ronde duurt tot alle mensen zijn afgemaakt of de Zed-baas kapot is gemaakt. Deze mode is leuk omdat er duidelijk de uitdaging aanwezig is van het spelen tegen andere mensen, maar je geduld wordt, zeker als je als Zed speelt, aardig op de proef gesteld. Na elke keer doodgaan moet je wachten totdat je een Zed over kunt nemen en tussen de rondes krijgen de mensen steeds een minuut de tijd om te hergroeperen en zich opnieuw te bevoorraden. Deze gamemode is tof, en natuurlijk is het personal preference maar ik vind het toch leuker om als team hordes hersenloze AI-zombies af te schieten, ook omdat medespelers in de versus-mode te pas en te onpas ineens leaven als het slecht gaat.
Flawless?
Grafisch is de game ook dik in orde. De textures zijn haarscherp en vooral de gore en langsvliegende ledematen is precies wat je wilt dat het is. Een zombie die ontploft omdat je hem van binnen hebt gekookt met de Microwave-gun, Picasso had het niet beter over kunnen brengen. Daarnaast zien de wapens en personages er goed uit, het menu is strak en werkt goed. Het level-design verdient nog wel een benoeming, want elk gebied heeft verschillende sectoren die er allemaal verschillend en tiptop uitzien. Zo is er een kerker waar buiten een enorme klok te zien is, met raderwerk en al, terwijl binnen de lava door de grachten stroomt. Visueel is de game geen meesterwerk, maar de graphics zijn op zijn minst een dikke 8 waard.
Is de game perfect? Nee, dat absoluut niet. Het grootste probleem wat ik tegen het lijf liep, is dat als ik een multiplayergame wilde joinen die al begonnen was, de game telkens vastliep. Je hebt de mogelijkheid om enkel in een game te willen die nog niet begonnen is, maar vaak moet je dan lang wachten voordat er medespelers komen joinen, zéker als je de spelmode kiest waarbij ook de Zed door mensen bestuurd worden. Dit is een probleem dat gefixt móet worden, want elke keer de game twee keer opnieuw op moeten starten voordat je eindelijk online kunt spelen haalt wel een flinke portie plezier en vooral geduld bij je weg.
Verder is het niet echt een probleem, maar wel een klein gebrek dat er bijvoorbeeld geen campaign of degelijke singleplayer in de game aanwezig is. De game speelt heerlijk weg, maar is wel vrij beperkt in de mogelijkheden. Daarom ben ik wel een beetje bang voor de levensduur van de game. Killing Floor 2 is wel een game die zich perfect leent voor uitbreidingen via DLC, zo zijn er nu al een aantal maps door de community ontworpen. Op Steam (PC) zijn bijdragen vanuit de community voor sommige games al een groot goed, denk bijvoorbeeld aan Counter Strike waar een flink aantal maps en weapon-skins door spelers zijn bijgedragen. Het zou mooi zijn als Killing Floor 2 hiervoor een brug kan slaan van Steam naar de PlayStation 4 en Xbox One.
Conclusie
De conclusie is voornamelijk dat Killing Floor 2 een game is zonder verhaal of echte Single Player, maar dat wordt goed gemaakt omdat de game gewoon zo ongelofelijk lekker wegspeelt. Online spelen met een squad die bereid is samen te werken is top, en de game beloont je voor levelen van je karakter. De classes zijn uitgebreid en verzorgd, evenals het wapentuig wat je kunt hanteren. Killing Floor 2 zal over een aantal jaar niet behoren tot ‘één van de groten’, met pak ‘m beet Call of Duty en Battlefield, maar is wel een game met veel talent en potentie. Kortweg: Killing Floor 2 is een heerlijke game, zij het dat de ‘join-bug’ snel gefixt moet worden.
[mbYTPlayer url=”https://www.youtube.com/watch?v=PpH8oghfsT8″ opacity=”.5″ quality=”medium” ratio=”auto” isinline=”false” showcontrols=”false” realfullscreen=”true” printurl=”true” autoplay=”true” startat=”4″ mute=”true” loop=”true” addraster=”true” stopmovieonblur=”false” gaTrack=”false”]
