Bandai Namco’s monster-slaying actie RPG-serie, God Eater, verscheen voor het eerst in 2010 en was aardig populair op diverse Playstation-systemen. Nu is het tijd om opnieuw te vechten in het derde officiële deel van de serie!
Het is ondertussen alweer een flink aantal jaren geleden dat ik een God Eater-game heb gespeeld, en ik moet bekennen dat ik niet zo heel erg goed thuis ben in de franchise. Dat zorgt er wel voor dat we zodoende met een frisse blik naar deze game kunnen kijken en er zodoende ook een eerlijk oordeel kan ontstaan, toch? Laat ik maar gelijk zeggen dat God Eater 3 een vrij leuke en actievolle game is die meteen indruk op me wist te maken door zijn epische gevechten en strakke gameplay. Bovendien zorgen de knisperheldere graphics voor een waar schouwspel. Maar zoals ze het weleens zeggen: “Van een schoon bord, kun je niet eten”. Na ongeveer een kleine 15-uur bezig geweest te zijn met de game moet ik wel stellen dat mijn enthousiasme qua gameplay behoorlijk afnam. Laten we eens kijken wat God Eater 3 goed doet en waar het juist fout gaat…
Eat your heart out GTST!
In God Eater 3 krijg je de controle over een groep vechters die de taak hebben om een shitload aan destructieve monsters te doden die bekend staan als Aragami. Deze wezens bedreigen de bewoonde post-apocalyptische wereld van God Eater. Elk van deze vechters heeft zijn eigen unieke persoonlijkheid en door een ietwat matig verhaal maak je dan ook het lief en leed mee van deze groep. En hoewel ik best genoten heb van de (soms wel belachelijke) ups en downs van de cast, kent de game genoeg dwaze momenten waar Goede Tijden Slechte Tijden nog een puntje aan kan zuigen. Het verhaal zelf is zeker niet hoogstaand, diep of boeiend te noemen, maar wat verwacht je?
Team gedreven
God Eater 3 draait voornamelijk om de gevechten die je tegenkomt. De kern gameplay is gewoon super strak, zo ren en spring je met gemak door alle stages heen, terwijl je de diverse vijanden op een willekeurige manier in de pan hakt (of schiet). Afgezien van de basis, zijn er ook tal van extra besturingselementen welke je uiteindelijk leert beheersen naarmate je verder komt in de game. Een van de coolste moves is de mogelijkheid om een ‘air-dive’ te maken, waardoor je op een spectaculaire wijze snel vooruit vliegt. Terwijl je al spelenderwijs de besturing onder de knie krijgt, kun je leren hoe je perfecte blocks kunt uitvoeren, hoe je wapen een Aragami verslindt zodat het een Burst-vorm aan kan nemen of juist om materialen te vergaren voor het nodige craft-werk.
Hoewel er veel elementen in de game zitten die je in de gaten moet houden, blijft God Eater 3 een erg team gedreven spel. Dit komt omdat samenwerken met je partners de sleutel tot succes is, ongeacht of ze worden beheerd door de AI of juist door online spelers. Het aanpakken van gigantische vijanden terwijl elke speler pronkt met zijn unieke vaardigheden, kan een behoorlijk opwindende bezigheid zijn. Maar als je je vaardigheden echt grondig wilt testen, raad ik je aan om juist moeilijke missies solo te proberen, omdat dit de potentie heeft om je een meer uitdagende maar juist ook lonende ervaring biedt.
Band met je wapens
God Eater 3 biedt een breed scala aan wapens, welke God Arcs genoemd worden. Experimenteren met elk type wapen om zo erachter te komen hoe deze presteren is erg leuk, vooral als je bedenkt dat ze met één tik op een knop kunnen schakelen tussen de melee- en geweermodus. Hoewel de wapens cool zijn en volle bak in de spotlight staan, worden de personages juist achter gesteld. Je maakt niet echt een vorm van karaktergroei mee, omdat het in essentie alleen maar gaat om het verbeteren van je uitrusting en andere spullen. Het was zo tof geweest als er bijvoorbeeld classes of skilltrees aanwezig waren voor je personages. In plaats daarvan kun je alleen maar uitrusting maken en upgraden, vaardigheden aan wapens toewijzen en verschillende Burst Art- en effectcombinaties, uitrusten. Hoewel het toewijzen van al deze dingen tamelijk veelomvattend is, voelt het nog steeds alsof er veel gemiste kansen zijn als het gaat om karaktergroei. Het voelt daardoor allemaal zo ongelooflijk oppervlakkig en je krijgt ook niet echt een band met je personages…
Zoiets als Monster Hunter, maar dan hoe het niet moet…
God Eater 3 ziet er opzwepend en flitsend uit als het gaat om combat, maar na slechts een paar uurtjes gespeeld te hebben, begon het allemaal behoorlijk repetatief aan te voelen. Na een handvol missies verwachtte ik dat er meer variatie zou zijn als het ging om objectives en dergelijke. Elke missie belast je echter in principe met het verslaan van bepaalde Aragami in een kleinschalige stage. Daarover gesproken, er zijn niet eens zoveel diverse stages waarin je kunt vechten. Je komt veelste vaak in dezelfde setting terecht en dat gaat al snel frustreren. Een beetje jammer want er zijn een shitload aan verschillende soorten Aragami die je kunt bevechten, dat een beetje variatie wel welkom was geweest. Daarnaast is het ook zo jammer dat de missies vaak ongelooflijk kort en extreem eentonig zijn. Variatie is hier echt het sleutelwoord wat er mist in deze game, en dat is echt een ongelooflijk gemiste kans. Het is eigenlijk een soort Monster Hunter, maar dan eigenlijk hoe het juist niet moet…
Conclusie
In de kern is God Eater 3 de perfect game voor spannende gevechten, maar de missies zijn te eentonig en de variatie is ver te zoeken om je lang te blijven boeien. Als gevolg hiervan is het een hele opgave om de game compleet uit te zitten. Helaas kan zelfs het spelen van de online multiplayer de game niet redden van middelmatigheid. Gewoon jammer…
