Inmiddels durf ik wel te zeggen dat horror survival games mijn favoriete genre aan games is. Al sinds de eerste Alone in the Dark en eerste Resident Evil-games ben ik niet weg te slaan bij dit genre aan games. Het enige probleem met dit genre is dat het kwalitatief vaak alle kanten op kan gaan. Zelfs binnen de series van gerenommeerde series, van een meesterwerk als Resident Evil 4 naar het middelmatige Resident Evil 5 was toch wel even slikken destijds. Zo keek ik ook al met een half oog uit naar Tokyo Ghostwire tokyo, is dit een gevalletje Resident evil 4 of toch een teleurstellende deel 5?
Tango Gameworks, de studo achter Ghostwire: Tokyo, is niet zomaar een studio. Nee, aan het roer van deze studio staat niemand minder dan Shinji Mikami de godfather van de Resident Evil-series en Dino Crisis. Nadat hij vertrok zo’n twaalf jaar geleden vertrok bij Capcom is hij zijn eigen studio begonnen, namelijk Tango Gameworks en met deze studio creëerde hij twee gigantisch succesvolle horror survival games namelijk The Evil Within 1&2.
Dat ik dus uitkeek naar Ghostwire Tokyo was wel een understatement, echter nu ik de game al geruime tijd heb mogen spelen zijn er toch wel wat dingen die mij opvielen. Over het algemeen laat de game een goede indruk achter, maar toch heb ik wel wat vraagtekens.
Laten we maar beginnen met het goede van de game! In dit spel is Tokyo overgenomen door boze geesten, jij neemt de rol aan van Akito die word bezeten door een detective genaamd KK die hem bovennatuurlijke krachten geeft. KK heeft zijn eigen agenda om er voor te zorgen het kwaad de wereld uit te drijven en jij als Akito probeert juist je zusje te redden.
Tokyo ziet er fenomenaal uit in deze game, met enkele van de mooiste graphics die ik tot nu toe heb mogen zien op de PlayStation 5 en Xbox Series X. De lichteffecten en sfeer zijn echt ongekend mooi, en zelfs de Ray-Tracing effecten zijn van het hoogste niveau dat ik tot nu toe heb gezien op de new-gen consoles. De spelwereld van Ghostwire: Tokyo komt hierdoor dan ook echt tot leven en zorgt voor een zinderend sfeertje.
De sfeer wordt versterkt door de gameplay, want de verschillende mechanics zitten goed in elkaar. Ghostwire: Tokyo is een soort first-person shooter, maar in plaats van geweren gebruik je magische krachten waarmee je de geesten in Tokyo af kunt vlakken waarna je ze als een mix tussen de Excorcist en een ware Ghostbuster kunnen reinigen. Echter moet ik wel bekennen dat na zo’n 4 a 5 uur spelen het een beetje repetitief wordt en ik elk beschikbaar truckje wel gezien gehad. Ook kreeg ik het gevoel dat deze game eigenlijk veel beter was geweest als een Virtual Reality titel in plaats van een traditionele controller game.
Ik heb dan ook het gevoel dat Sony destijds deze game exclusief heeft afgekocht bij Bethesda om hiermee hun nieuwe VR te gaan promoten. Maar doordat Microsoft inmiddels Bethesda heeft gekocht is er wellicht nu voor gekozen om deze game maar op de traditionele manier uit te brengen, waardoor Bethesda gewoon aan zijn contract met Sony voldoet. Uiteraard moet je dit lezen met een dikke korrel zout , maar dat is wel het gevoel wat ik kreeg bij het spelen van Ghostwire: Tokyo.
Conclusie
Al met al is Ghostwire: Tokyo een prima titel, met een prachtige open wereld gevuld met horror survival elementen waarin je jezelf zeker wel een 20 tot 25 uur in kan vermaken. Echter denk ik wel dat er meer in had kunnen zitten dan dat wij nu op ons bordje krijgen.
