Zweden: het land dat bekend staat om haar gehaktballetjes, ABBA, visserij en het grote kwaad dat de wereld verovert. Met dit kwaad bedoel ik natuurlijk het woonwarenhuis met bouwpakketten waarbij de instructies onduidelijk zijn of een schroefje ontbreekt. Dit alles had echter anders kunnen lopen, had het bedrijf de mechanische kant opgegaan
en zouden er ook bouwpakketten voor robots worden verkocht, dat zie je in Generation Zero. Avalanche Studios had een reviewcode voor StarGamers klaarliggen en ik mocht de game proberen op de Xbox One.
Suck my Swedish Salty Balls!
De nacht is gevallen, de boot ligt op de kade en voor je staat een verlaten politieauto met sirenes nog aan vlak bij het dorpje Yttervik. Zweden lijkt onbewoonbaar en robots heersen de omgeving. Aan jou de taak om de zaak te verkennen. Het avontuur gaat van start en als het goed is samen doe je dit samen met een maat. In je eentje is het namelijk een stuk minder fijn vertoeven in Generation Zero. Je begint met het verkennen van Yttervik en je bereid je voor met je quest: vind een wapen, de nodige munitie en wat health kits om je leven op pijl te houden. Dan begint de echte actie en het overleven in en vergapen aan de Zweedse natuur.
Generation Zero is het best te omschrijven als een survival/FPS die de nadruk legt op het verkennen van een grote open wereld, loot vergaren en de co-op gameplay. Je begint met een pistooltje die meer weg heeft van een proppenschieter. Maar naar verkennen van de wereld kom je verschillende pistolen, revolvers, shotguns, rifles en explosieve tegen die het overleven in de wildernis een stuk makkelijker maken. De vijanden die je op je weg tegenkomt zijn agressief en doen vrij bot tegen je. Daarnaast blijken de vijanden in het begin vrij bewegelijk en stug, dus een paar degelijke wapens en kogels zijn gewenst. Zeker als je met een gewoon pistooltje wordt omsingelt door 5 a 6 hond-achtige robots is een pistooltje niet al te best. De eerste uren werden bij mij dan ook gekenmerkt door het nodige gevloek en gescheld.
Onder glitches gebugged gaan
De keuzes die het spel maakt, zijn ook niet even logisch en intuïtief. Dat maakt de frustraties alleen nog maar erger. Mocht je bijvoorbeeld je first aid kit vinden en je hebt die aan je snelknoppen toegevoegd, dan wordt die alsnog gewoon aan je inventory toegevoegd in plaats van samengevoegd. Dump je een wapen, dan moet je eerst handmatig je kogels en attachments eraf halen. En inventory management en console games zijn wat mij betreft nog steeds geen gelukkige combinatie.
En ik ga gewoon nog even door met klagen, daar is een review namelijk ook voor. Het spel is namelijk speelbaar en vermakelijk, maar daarmee is ook eigenlijk alles mee gezegd. Visueel stikt het namelijk nog van de bugs: gras dat zweeft boven de grond, een truck waar je een deur opent om vervolgens nog een deur tegen te komen, in de nacht wil de horizon nogal eens flikkeren alsof het disco is, loot crates die je niet kunt openen, robots die vast zitten in de muur, noem het maar op. Het is duidelijk dat Generation Zero nog een paar maanden ontwikkeling en play testing kon gebruiken. Nadat de game vastliep, was opeens een hele boel info van mijn kaart verdwenen, inclusief “field radios” waarmee je een aantal keer kan “fast travellen” tussen punten. Daarnaast kan ik niet verder bij een story missie omdat de vijanden gewoon niet spawnen. Daar kan ik dus ook niet mee.
Het wandelende archief
Nu we het voornaamste gezeik gehad hebben, kunnen we over naar het goede aan Generation Zero. Het concept van een co-op survival/shooter in een grote open wereld is namelijk een kansrijk genre. En dit keer zijn zombies niet de tegenstander, maar robots. De uitdaging zit er vanaf het begin goed in en wetende dat er nog grotere wezens op je staan te wachten verderop in het spel, zul je opzoek moeten gaan naar steeds betere loot.
In het begin wordt je nog aardig bij de hand genomen door de missies. Volg je die, dan ben je redelijk veilig. Echter is zelf op ontdekking gaan niet zo handig. Zo kun je op rare plekken ineens overrompeld worden door sterke vijanden. Zo kwam ik bij een ruïne van een kasteel uit en voor ik het wist werd ik aangevallen door een stel robots ik door mijn aid kits heen. Later bleek dat ik dat pas een missie of 5 a 6 later naar toe moest.
Zodra je echter voorbij de intro missies bent, heb je een groter gebied te ontdekken. De game kent geen NPC’s, dus nieuwe missies krijg je aan de hand van brieven, krantenartikelen en berichtjes. Die berichtjes gaan vaak over dat burgers geëvacueerd zijn naar een ander plaatjes, of dat er ergens anders een wapen of items te vinden zijn. Deze missies zijn optioneel, hoewel het vinden van een beetje goede schietgerei van goed van pas komt. Aan de hand van de items en je observaties gedurende de missies, ontdek je ook steeds meer van het verhaal.
Als een echte Bob Ross
Verder zul je de game veelvuldig de tijd verdrijven met het wandelen door Zweden. Ondanks dat wandelen dat niet ieder zijn hobby is, is het absoluut geen straf een trip te maken in Generation Zero. Grafisch is het prima, maar niet overweldigend, maar de effecten maken een hoop goed. Zo zit er een dag- en nachtcyclus in de game en de weer-effecten zijn bijna levensecht. Het leek zo nu en dan alsof ik door een schilderij van Bob Ross aan het wandelen was. Een bewolkte dag rondom de kust van Zweden, druilerig, mistig en een onweersbui waarbij de donderklap lekker je woonkamer binnen beukt, het werkt allemaal mee je de game in te trekken. Zie je op de horizon een schuur dan beeld je je haast in: “ah, dat zou Ross met sepia bruin geschilderd hebben. Jammer van al die glitches die helaas geen “happy little accidents” zijn
Bij zo’n grote game is het kopiëren van een huisje echt geen schande. Generation Zero doet het echter zo vaak dat de game op een gegeven moment een herhalingsoefening wordt. Het ontdekken van een wereld is alleen spannend als er genoeg nieuws te ontdekken valt. Dezelfde huisjes en boerderijen waarbij je de lay-out van tevoren al kan raden is dan een afknapper.
Slomo actie, beetje framed
De wereld zit vol met te ontdekken plekjes, maar die worden ook vaak bewaakt door robots. Een rambo-aanpak werkt eigenlijk nooit en dus moet strategisch te werk gaan. Generation Zero biedt je daar alle ruimte toe. Zo kun je explosieven vinden die je kunt planten, geluidsapparatuur om groepen robots te lokken, vuurwerk als afleiding en EMP granaten om de elektronica het zwijgen op te leggen. Het enige wat eigenlijk niet kan is schuilen. Geregeld steken robots namelijk door de muur heen (bug) om je alsnog neer te knallen.
De gevechten worden vooral verderop in het spel chaotisch. De robots die je dan tegenkomt, steken boven de huizen uit en zijn ook niet zuinig met hun kogels en raketten. Hoewel het indrukwekkend is, is het ook vervelend dat de framerate inkakt. Dat is niet echt de actie die je wil hebben. De uitdaging die je krijgt, vooral als je nog niet alle wapens hebt is dan wel positief.
Conclusie
Na een flinke tijd gespeeld te hebben met Generation Zero ben ik er nog steeds niet uit wat ik aan moet met deze alinea. Wat voor conclusie geef je aan een game die je in gelijke mate verbaast als teleurstelt. Het concept staat als een huis en deze game had nog een aantal maanden verdient om opgepoetst en getest te worden. Helaas is dit de versie die nu verkocht wordt, een versie met bugs, framedrops die inkakken wanneer de actie flink aanzet, een game die crasht en waarbij je geen voortgang kan maken, omdat een story missie bugged is.
In potentie is Generation Zero namelijk een originele titel, met flink wat content, top co-op vermaak en uitdagende gevechten waarbij de game je flink wat tools geeft om op verschillende manieren het gevecht uit te gaan. De game ziet er dankzij de visuele- effecten schitterend en sfeervol uit. Je waant je bijna in een echte Bob Ross. Het is dan ook jammer dat Generation Zero door al de bugs niet lekker uit de verf komt.
De beste conclusie waar ik mee kan komen, is dat ik de game over een maandje of twee weer ga proberen om te kijken of het verbetert is. Conclusie is dat Generation Zero in potentie een sterke game is en daardoor een herkansing verdient, maar op dit moment is het niet genoeg.
