Mad Max. Maar dan zonder enige kennis van auto’s en in plaats van wapens met armen die breder zijn dan de heupen van Kim Kardashian. Dat is in het kort Kenshiro, de hoofdpersoon van Fist of the North Star. Een manga-serie die 35 jaar geleden werd geïntroduceerd en ondertussen al zo’n 20 miljard euro heeft opgeleverd aan merchandise, tv-series en films. Het enige wat ontbrak was een fatsoenlijke videogame. Tot nu dan.
Want nu is er eindelijk een echte game (er zijn al jarenlang Pachinko kasten, maar die rekenen we niet mee) en ook nog eens eentje die buiten Japan is verschenen. In het Engels. Of voor de purist met originele Japanse stemmen. En dan ook nog van de studio achter de Yakuza games.
Hokuto watte?
In Fist of the North Star nemen we de rol aan van Kenshiro: De beoefenaar van een vechtsport genaamd Hokuto Shinken. Wat? Heel simpel: Het is een soort acupunctuur-massage voor gevorderden. Hij weet bepaalde pijnpunten in het lichaam zo aan te tikken (letterlijk, dus die enorme armen zijn vooral voor de sier) dat de ontvanger binnen een paar tellen explodeert, ingewanden en bloed rond gietend als een blender zonder deksel.
En waarom dan al dat geweld? Nou, vanwege een meisje natuurlijk. Kenshiro is op zoek naar zijn verloofde Yuria. Die op haar beurt weer ontvoerd is door Shin. Zeg maar de aartsvijand van Kenshiro. Daar zitten natuurlijk weer zestien plot-twists, intriges en andere dingen aan verbonden, maar die kan je beter zelf ervaren wanneer je de game speelt. Ook als je de originele manga al kent trouwens, het verhaal is op veel punten net even wat anders. Maar laten we het er desondanks op houden dat het nog steeds niet per se de diepgang heeft van een Tolkien boek.
Anabolen in je Olvarit
Gelukkig weet Fist of the North Star dat te compenseren door te kiezen voor een bijzondere art style. Want ondanks een gebrek aan voedsel (beetje de rode draad in de game) ziet iedereen eruit alsof ze opgegroeid zijn met anabolen in hun Olvarit en alles tot Hulk-achtige proporties is gegroeid, behalve hun hoofd. Gecombineerd met de cell-shaded look zorgt het voor een vreemde, maar wel prettig ogende blend, die verhult dat de game grafisch verder niet superveel voorstelt. Die is namelijk gebouwd op dezelfde engine als Yakuza 0 en niet die waar bijvoorbeeld Yakuza 6 en Kiwami 2 mee zijn gemaakt.
En dat is trouwens niet de enige vergelijking met de Yakuza games. Als je een beetje cynisch wil zijn, is Fist of the North Star meer een re-skin dan bijvoorbeeld Assassin’s Creed Odyssey in vergelijking met Origins. Want de layout van het menu, de animaties, een variant op de Cabaret minigame, Heat Actions, het introduceren van substories, zelfs sommige geluidseffecten zijn rechtstreeks gekopieerd uit Yakuza. Niet gek natuurlijk met dezelfde developer, maar tijdens het spelen heb je soms toch het gevoel dat je dit allemaal al eerder hebt gezien. En vaak ook beter.
Low-res dingen
Zeker omdat ze dus een oude engine hebben gebruikt, waardoor het soms lijkt alsof je een PS3 game aan het spelen bent, compleet met low-res textures en rechthoekige in plaats van ronde wielen. Die wielen zijn trouwens dan wel weer een originele invalshoek. In Fist of the North Star heb je de beschikking over een auto, die je kan upgraden door races te doen. En sure, ondanks dat de auto bestuurt als een tank op een schaatsbaan, is het wel een leuke afwisseling. En zo kom je af en toe wel wat meer dingen tegen in de game die gelukkig net even wat anders zijn. Zoals de Heat Actions die wat zijn opgefrist: Er zitten nu QTE’s in en alles vraagt net wat meer timing dan bij Yakuza. Maar toch blijft het lastig om het gevoel van je af te schudden dat er flink wat gerecycled is.
Maar als dat lukt, dan heb je met Fist of the North Star gewoon een hele prettige game. Met heel veel content. Naast het verhaal dat zo’n twintig uur duurt, heb je nog tachtig substories, minigames waarbij je werkt als cocktailshaker (komen die reusachtige armen toch nog van pas) en manager van een club, is er een arena met vechttoernooien en kan je ook nog oude retro games als OutRun en Space Harrier spelen. (Val ik in herhaling als ik zeg dat die ook in Yakuza 0 zaten? Ja he?) Uiteindelijk is het een prima game geworden, maar waar je bij Yakuza echt zin hebt om elke substory te doen en uren kan verdwalen in de minigames, is dat hier toch wat minder.
Conclusie
Maakt alles bovenstaand Fist of the North Star een slechte game? Nee hoor, helemaal niet. Alleen net niet zo goed als zijn voorgangers. Beetje alsof je opeens huismerk frisdrank hebt gekocht. Tuurlijk, het smaakt wel ergens naar, maar uiteindelijk heb je toch een beetje spijt dat je niet voor het origineel bent gegaan. En dat gevoel overheerst hier ook wel. Alles is goed, maar in de Yakuza games is het allemaal net even wat beter.
