We hebben er best wel lang op moeten wachten, maar eindelijk is de remake van het legendarische Final Fantasy VII verschenen. Tijd om eens te kijken wat Square-Enix voor ons in petto heeft met deze game!
Voordat ik met mijn review begin, wil ik graag mijn persoonlijke ervaring met jullie delen over de originele versie van Final Fantasy VII. Ergens in november 1997 bracht ik, als 15-jarig pubertje, mijn zuurverdiende spaarcentjes naar de plaatselijke gameshop, waar ik een exemplaar van Final Fantasy VII ging scoren. Mijn eerdere ervaringen met games van ontwikkelaar Square waren onder andere de ongelooflijk toffe games Chrono Trigger, Super Mario RPG (via import) en de action-RPG Secret of Mana. Dit was dan ook de eerste echte keer dat ik een epische RPG kon spelen op mijn nieuwe 32-bit console en de openingsscene van de game wist mij dan ook gelijk te grijpen. In vergelijking met voorgaande Final Fantasy-games, gooide Square vernieuwing in de serie en dat lag voornamelijk aan de futuristische setting, de punk-achtige personages en een ontzettend uitgebreid en emotioneel verhaal. Dit was dan ook de verandering die de Final Fantasy-franchise in die tijd nodig had, en het zorgde dan ook voor een onvergetelijk avontuur welke mij lang bij is gebleven.
Zeg maar niets meer…
Wat kan er eigenlijk nog over Final Fantasy VII geschreven worden? De game wordt door velen beschouwd als niet alleen een bepalende game in zijn genre, maar ook als een van de beste videogames ooit uitgebracht. Het heeft een van de meest beroemde plotpoints aller tijden. De personages en het ontwerp waren iconisch, meer dan welk spel dan ook. Final Fantasy VII zorgde ervoor dat JRPG’s ongekend populair werden voor een wereldwijd publiek en het maakte het genre ontzettend tof en toegankelijk. Dit gegeven houdt nog steeds stand, ondanks dat de game al dik twintig jaar oud is, want de game is en blijft een meesterwerkje!
Zoals je vast wel weet, wordt Final Fantasy VII Remake opgedeeld in meerdere delen en is het meer een soort re-imagining van het algehele verhaal. Deze eerste episode, die onlangs is uitgekomen, verteld dan ook alleen de gebeurtenissen die plaatsvonden in Midgar. Dit zijn ongeveer de eerste vijf uurtjes van de originele game uit 1997, maar de remake verteld het verhaal veel meer diepgaand dan het origineel en zorgt dan ook voor een ruwe 30 uur aan spelplezier. Om eerlijk te zijn hield ik zelf nooit van het Midgar segment in het origineel en ik kon vroeger ook niet wachten om te ontsnappen uit deze futuristische stad om de open wereld te verkennen die op me wachtte. Midgar is namelijk een deprimerende plek, compleet met een zeer verdeeld sociaal klassensysteem, de stad kent een sombere sfeer en veel losbandigheid. Hoewel Midgar wel een bepaald aantrekkingskracht heeft, heb ik hier zelf nooit echt van genoten.
Welcome to Midgar
Dat gezegd hebbende, presenteert Final Fantasy VII Remake Midgar op een veel realistischere manier waardoor het heel anders aanvoelt dan het origineel uit 1997. De stad is dan ook werkelijk een gigantische metropool en kent zelfs menselijke elementen wat ontbrak in het origineel. In de remake stikt het namelijk de moord van mensen welke hun eigen leventjes leiden, en dit gevoel wordt versterkt door de dialogen die de NPC’s in de menigte met elkaar hebben. Midgar ademt een indrukwekkende atmosfeer uit en de stad lijkt hierdoor echt te leven. Aangezien Midgar in het origineel maar een kleine rol speelt, speelt de eerste episode zich dan ook alleen af in deze stad. Het verhaal is dan ook veel gedetailleerder en er wordt ook veel meer aandacht besteed aan de kleinere personages die de game rijk is. Het nieuwe Midgar is dan ook absoluut een meer bevredigendere reis dan voorheen en dat maakt mijn Final Fantasy hart blij!
Het plot van Final Fantasy VII is een van de beste verhalen ooit in een videogame, en ik moet zeggen dat de remake verder gaat. Doordat de game meer de diepte in gaat voelt het verhaal nog epischer en emotioneler aan dan eerst. In de game neem jij de rol aan van Cloud Strife, een ex-militair die lid wordt van de eco-terroristische groep genaamd AVALANCHE. Zij zijn in een strijd verwikkeld om de planeet te redden van Shinra. Je komt al snel in een episch verhaal terecht over identiteit, verraad en het lot van de wereld. Vele jonge gamers kennen Cloud Strife voornamelijk van zijn bijrolletjes in games als Super Smash Bros. en Dissidia Final Fantasy NT, waar hij een beetje nors en arrogant rond loopt met zijn gigantische zwaard. Maar diegene die Final Fantasy VII hebben gespeeld weten dat zijn karakter veel dieper is dan dat en dat wordt in de remake nog eens benadrukt. Natuurlijk zijn er typische momenten van JRPG-melodrama, welke ontzettend goed zijn uitgewerkt, maar er zijn ook genoeg grappige en absurde momenten te vinden in deze game. Het plot van Final Fantasy VII is ongelooflijk diepgaand, met genoeg epische en memorabele momenten, dat het eigenlijk niet samen te vatten is. Je moet die shit gewoon spelen!
Luie Dialoog
Final Fantasy VII Remake ziet er fenomenaal uit en het is een enorme stap voorwaarts ten opzichte van het origineel. Het meest indrukwekkende van de graphics zijn de karaktermodellen en animaties die super gedetailleerd zijn en heel natuurlijk overkomen. De cast komt hierdoor echt tot leven en daardoor wordt je ook helemaal door de beleving opgeslokt. Het zijn de kleine details die het hem doen, zoals het ontwerp van de wapens maar ook de textures van materialen zoals staal en stof. Ook de omgevingen in Midgar zien er oogstralend uit en ondanks het gebrek aan omgevingsvariatie verveelt de setting geen moment. Er is namelijk zoveel moois te bewonderen in de spelwereld en in Midgar kom je in verschillende sectoren die elk hun eigen uiterlijk kennen maar toch in elkaar overvloeien. Het meest opvallendste gebied wat je tegen gaat komen is het huis van Aerith, wat werkelijk schitterend in elkaar geknutseld is.
Naast de ongekend mooie graphics kent Final Fantasy VII Remake ook ongelooflijke audio. Om te beginnen is de vernieuwde soundtrack uitermate goed te noemen. De herkenbare epische deuntjes uit het origineel zijn omgevormd tot geweldige muzikale stukken, waarvan je kippenvel krijgt. De geluidseffecten voegen een laagje beleving toe aan de gameplay, het is dan alleen jammer dat ik de Engelse voice cast niet zo sterk over vond komen en waardoor de geloofwaardigheid niet op hetzelfde niveau zit als de rest van alle aspecten van de game. Dit komt voornamelijk door het onnatuurlijke en vaak luie dialoog. Zo komt bijvoorbeeld de uitdrukking “What the …” letterlijk tientallen keren voorbij en wordt het door bijna elk personages veelvuldig geroepen. Ook de voice-lines van Barret zijn bijzonder opmerkelijk te noemen, en past niet echt bij zijn aanwezige persoonlijkheid. Square-Enix had hier naar mijn mening iets meer aandacht aan mogen besteden.
Actie in de RPG
Terwijl de originele game turn-based gevechten kende, waarbij je alleen maar commando’s gaf, is Final Fantasy VII Remake een volledige action-RPG geworden. Je kunt dit vergelijken met het combat-systeem uit FFXV, maar dan wat gestroomlijnder en vloeiender. In de basis kun je vijanden locken, waarna je al buttonbashend aanvallen doet, terwijl consequent blocken en ontwijken ook erg aan te raden is. Dit klinkt allemaal super simpel, en dat is het in zekere zin ook, maar onderschat de vijanden in deze game zeker niet. Als je de overwinning wilt behalen zal je goed na moeten denken over je acties, want vijanden kunnen nogal aggressief zijn. Terwijl je vecht vullen de ATB-meters van jou en je partymembers zich, en op bepaalde punten kun je commando’s geven om vaardigheden uit te voeren, spells te doen (die MP verbruiken), items te gebruiken en een Limit Break of Summon te ontketenen.
Over Summons gesproken, in het origineel waren dit ultieme aanvallen met (voor toendertijd indrukwekkende) animaties. In de remake voegen de Summons (zoals Shiva, Ifrit, Bahamut, Fat Chocobo en meer) zich voor een beperkte tijd als gastlid bij je party, wat best wel badass aanvoelt. Zodra hun tijd om is, voeren ze een krachtige laatste aanval uit voordat ze van het slagveld verdwijnen. Naarmate je de combat onder de knie te krijgt, zul je profiteren van meer diepgaande functies zoals het veranderen van personages om tactisch voordeel te krijgen, het leren hoe je de unieke vaardigheid van elk personage op de juiste manier moet gebruiken, het ontdekken van zwakke punten van de vijand en meer. Dit resulteerd in een constant boeiende en opwindende dynamiek die je op het puntje van je stoel houdt, vooral tijdens de epische bossfights die de game rijk is.
Waar Square-Enix in het begin had beloofd dat Final Fantasy VII Remake een turn-based Classic Mode zou krijgen, is deze nergens te verkennen. Wel krijgen we een andere Classic Mode voor onze kiezen, wat de game wel heel makkelijk maakt. Je personages worden door de computer bestuurd, terwijl je in menu’s commando’s kunt geven. Hierdoor voel je jezelf meer een passagier in de game dan dat je werkelijk deel uit maakt van de beleving. Ik snap dat Square-Enix het zich moeilijk heeft gemaakt om daadwerkelijk een turn-based mode te implementeren in een game welke zich focust op real-time gevechten, maar beloof het dan niet…
Let’s Have a Party!
Het managen en opzetten van je party is in Final Fantasy VII Remake een heel eenvoudige taak. Natuurlijk wordt het ingewikkelder als je je wilt concentreren op het uitschakelen van een specifieke boss, maar in de kern hoef je alleen wapens, pantsers en accessoires te wisselen en uit te rusten voor elk personage en vervolgens materia in te stellen. Je kunt ook Skill Points toewijzen aan wapens, die aanzienlijke stat-boosts op kunnen leveren. Ik ontdekte dat deze simplistische benadering veel beter werkte voor het turn-based vechtsysteem van het origineel en niet echt voor de remake. Aangezien Final Fantasy VII Remake meer gericht is op actie, hoopte ik op een meer flexibel en volledig uitgerust aanpassingselement dat een diepere laag zou toevoegen aan de strategie in de game, maar dat is het helaas niet geworden.
Herhallingsprikkels genoeg
Final Fantasy VII Remake is een veel kortere game dan het origineel (het kost ongeveer 30 uur om de game te voltooien), maar het bevat een schat aan herhalingsprikkels. Het belangrijkste stuk extra content is het Odd Jobs-systeem waarmee je 26 side-quests voor NPC’s probeert te vervullen. Deze kunnen zo nu en dan nog best vervelend zijn om te voltooien, maar ze zijn volledig optioneel en het is geweldig dat ze op zijn minst bestaan. Als het verzamelen van dingen meer jouw ding is, dan zijn er genoeg verborgen dingetjes verspreid over Midgar die je kunt vinden. Denk bijvoorbeeld aan 31 muziekschijven, waarmee je muziek vrijspeelt in de game. Bovendien is het levellen van Materia net zo bevredigend als in het originele spel, en zal het je zeker een lange tijd bezig houden.
Zodra je het hoofdverhaal hebt voltooid, ontgrendel je nieuwe moeilijkhsgraden die niet alleen de game uitdagender maken, maar je kunt er ook alle 56 manuscripten mee verwerven. Er zijn talloze minigames om te ontdekken, zoals darts, colosseum-uitdagingen en combat simulation battles. Bovendien kun je zelfs gebeurtenissen op bepaalde punten wijzigen om alternatieve uitkomsten te krijgen of de personages verschillende jurken te laten dragen wanneer ze Don Corneo ontmoeten (Cloud in een jurk anyone?). Kortom, deze toevoegingen maken het opnieuw spelen van de diverse chapters lonende onderneming waarmee je nog uren zoet kan zijn.
Conclusie
Ondanks dat deze eerste episode van de Final Fantasy VII Remake je niet de complete beleving brengt, worden de gebeurtenissen van Midgar op een adembenemende manier en op briljante wijze verteld. De presentatie als de gameplay zijn van een heel hoog niveau en zorgen voor een geweldige beleving die zowel fans van het eerste uur als nieuwelingen zal bekoren. Het is alleen nog wachten wanneer de tweede episode gaat verschijnen, want ik snak naar meer!
