Er zijn maar weinig titels waar Rowdy meer naar uitkeek dan Final Fantasy VII Rebirth, en met goede reden. Het eerste deel, Final Fantasy VII Remake, had de lat hoger gelegd als het gaat om wat we konden verwachten van een remake van een game uit onze jeugd. Het origineel van Final Fantasy VII verscheen in 1997 op de eerste PlayStation en wordt gezien als een van de beste games allertijden. In 2020 kwam Square Enix dan ook met een compleet nieuwe versie van de game, en het origineel zou dan worden opgesplitst in meerdere delen. Final Fantasy VII Rebirth is dan ook het tweede deel waarmee het verhaal van de Remake wordt voortgezet.
Final Fantasy VII Remake, uit 2020, blies menig gamer omver met zijn moderne, actievolle en prachtig gepresenteerde versie van het eerste Midgar-hoofdstuk uit het origineel; zij het in een veel meer uitgewerkte campagne. Ik schaam me echter niet om te zeggen dat Midgar altijd mijn minst favoriete onderdeel van de originele game was, dus het feit dat Final Fantasy VII Rebirth het verhaal vervolgt dat zich daarna ontvouwt, is gewoon geweldig en zorgt voor een veel betere beleving.
Daarover gesproken, het verhaal begint met Cloud’s herinnering aan de gebeurtenissen van vijf jaar geleden in zijn geboorteplaats Nibelheim, wat fungeert als een ongelooflijke introductie tot het komende avontuur. Deze keer worden Cloud, Barret, Tifa en Aerith vergezeld door de stoïcijnse hond Red XIII, de dwaze Moogle-rijdende Cait Sith en mijn favoriete personage Yuffie. Hun reis om Sephiroth te vinden is gevuld met bekende plottwists en prachtige gedenkwaardige locaties, samen met een hoop onverwachte wendingen en momenten die ervoor zorgen dat je vragen blijft stellen, en het komt allemaal prachtig samen in dit uitgebreide en geweldige avontuur.
Kippenvel momenten
Je eerste stappen zetten in de uitgestrekte, opnieuw vormgegeven wereld van Final Fantasy VII Rebirth is een onvergetelijke ervaring. Van de talloze schaalbare stalen torens en afbrokkelende ruïnes aan de groene horizon valt het duizelingwekkende gevoel voor reikwijdte en schaal niet te ontkennen, aangezien Final Fantasy VII Rebirth je uitnodigt om de onbekende uitgestrektheid ervan te verkennen.
Rebirth is echt een lust voor het oog en die-hard fans van de originele release zal het dan ook de nodige kippenvel momenten bezorgen als je de uitgestrekte regio’s (waarvan er in totaal vijf zijn) gaat verkennen. De spelwereld kent dan ook een meer open karakter dan Final Fantasy VII Remake. De vorige game was namelijk een strak gechoreografeerde aangelegenheid waar je van punt A naar punt B moest gaan, terwijl je de metropool Midgar verkende. Final Fantasy VII Rebirth laat je los om de wereld te verkennen zoals je dat zelf wilt, en het kent een duizelingwekkende mate van afleiding. Waar Final Fantasy VII’s Grasslands als een korte pitstop voelde heb ik echter amper twintig uur besteed aan het uitkammen van het landschap en het voltooien van zijmissies voor de lokale bevolking voordat ik uiteindelijk door de moerassen vertrok naar de Junon-regio, waar het avontuur pas echt begint.
Synergy wattuh?
En als je denkt dat het tegen die tijd niet meer welkom zou zijn, dan vergis je je enorm; Ik heb van elke seconde genoten. Het is tenslotte moeilijk om jezelf te vervelen als je maar een paar stappen hoeft te zetten voordat je weer een mysterieus oriëntatiepunt ontdekt om te verkennen, een zijmissie om te ondernemen of een Fiend om te veroveren. Het is opmerkelijk hoe nauw de spelwereld in Rebirth met elkaar verweven is, waar schijnbaar elke taak je zachtjes in een nieuw groots avontuur duwt, waardoor het bijna onmogelijk wordt om je bij je hoofdtaak te houden. Maar als je dan toch liever verder gaat met het verhaal, dan kan dat ook. Al deze afleidingen, met uitzondering van de ruziënde chocobo’s om je te helpen door elke regio te navigeren, zijn optioneel. De noodzaak om te grinden om door het avontuur te komen is gelukkig minimaal gehouden en als je eenmaal gevoel krijgt voor het elegante vechtsysteem, dat verfijnder aanvoelt dan ooit, dan vliegt de tijd letterlijk voorbij.
De meest substantiële toevoeging in de combat gameplay zijn de Synergy-commando’s. Dit zijn co-op vaardigheden waarvoor geen ATB-balken nodig zijn om ze uit te voeren. Deze vaardigheden variëren van flitsende en verwoestende aanvallen tot krachtige statistische bonussen die het potentieel hebben om de balans van een gevecht in jouw voordeel te laten doorslaan. Ik vond deze toevoeging een mooie bijdrage aan de bestaande gameplay, omdat het een extra laag diepte aan elke ontmoeting toevoegde en me aanmoedigde om personages te gebruiken die ik anders misschien links had laten liggen.
Folio wattuh?
Een andere nieuwe toevoeging die Final Fantasy VII Rebirth met zich meebrengt, is het Folio-systeem, dat in wezen het wapenupgrademechanisme vervangt dat te vinden was in Final Fantasy VII Remake. Je kunt het vergelijken met de Sphere Grid van Final Fantasy X, dus naarmate je een level omhoog gaat en SP verkrijgt, ontgrendel je verschillende knooppunten in de Folio van elk personage om hun statistieken te verhogen, nieuwe bewegingen te ontgrendelen en zelfs extra Synergy-commando’s vrij te spelen. Het is een geweldig systeem met veel flexibiliteit, waardoor ik me vaak zorgen maakte over waar ik mijn vaardigheidspunten wilde toewijzen om de grote hoeveelheid vaardigheden van elk personage te laten groeien.
Uiteraard is geen enkele game tegenwoordig veilig voor een crafting-systeem, en ook Final Fantasy VII Rebirth doet mee met de hype. Naast het vergaren van een shitload aan nieuwe vaardigheden via Folios, kun je met de nieuwe Item Transmuter ook een overvloed aan items, accessoires, pantsers en pantserupgrades maken van materialen die over de hele wereld te vinden zijn.
Het bloed van de koningin
De wereld van Final Fantasy VII Rebirth is enorm, en je zult talloze uren besteden aan het verkennen van groezelige kerkers en het opnemen tegen woeste Fiends tijdens je missie om Sephiroth ervan te weerhouden de wereld zoals jij die kent te vernietigen. Maar als je tijdens je reis enige onderbreking ondervindt, probeer dan de nieuwste mini-game, namelijk Queen’s Blood.
Queen’s Blood is een strategisch kaartspel in de stijl van Triple Triad en Tetra Master. Hiermee verzamel je stapels kaarten om dominantie te verwerven over drie rijstroken op het speelveld. Het begint eenvoudig genoeg als je het opneemt tegen nieuwelingen, maar breidt zich snel uit tot een duivels diepe ervaring als er nieuwe kaarten verschijnen die schadelijke effecten kunnen hebben op de kaarten van de tegenstander, en zeldzame summon-kaarten openen allerlei mogelijkheden. Queen’s Blood kan soms intimiderend zijn, maar zodra je de fijne kneepjes ervan onder de knie hebt en je ideale decks hebt gemaakt, zul je werkelijk verslaafd raken aan deze leuke bezigheid.
Filmische ervaring
Als het op de grafische presentatie aankomt, is Final Fantasy VII Rebirth een enorm indrukwekkende ervaring geworden. Veel van de nieuwe gebieden die worden geïntroduceerd, zoals de militaire stad Junon met het enorme Sister Ray-kanon dat in de verte opdoemt en het wonderland van Gold Saucer met zijn overdreven attracties, zijn adembenemend en maken uitstekend gebruik van de extra kracht van de PlayStation 5. De personagemodellen voor de hoofdcast zijn ook uiterst gedetailleerd, wat zorgt voor een ongelooflijk filmische ervaring.
Op technisch vlak draait Rebirth nagenoeg vlekkeloos. Zelfs tijdens de meest hectische momenten bleef de actie snel en vloeiend draaien zonder noemenswaardige framedrops. Als ik dan toch een technisch probleem op moet noemen is dat de game in Performance Mode toch een stuk minder mooi is dan in Fidelity Mode. Ook kan de camera wat log zijn om te besturen. Dit was vooral frustrerend tijdens bepaalde bossfights waarbij obstakels die omgeving omringden de camera soms volledig wist te belemmeren. Gelukkig, hoe vervelend dit probleem ook kan zijn, gebeurd het niet vaak genoeg om de ervaring echt te verpesten.
Naast de ongekend mooie graphics kent Final Fantasy VII Rebirth ook ongelooflijke goede audio. Om te beginnen is de vernieuwde soundtrack uitermate goed te noemen. De herkenbare epische deuntjes uit het origineel zijn omgevormd tot geweldige muzikale stukken, waarvan je kippenvel krijgt. De geluidseffecten voegen een laagje beleving toe aan de gameplay, het is dan alleen jammer dat ik de Engelse voice cast niet zo sterk over vond komen en waardoor de geloofwaardigheid niet op hetzelfde niveau zit als de rest van alle aspecten van de game. Dit komt voornamelijk door het onnatuurlijke en vaak luie dialoog. Voornamelijk de voice-lines van Barret zijn bijzonder opmerkelijk te noemen, en past nog steeds niet echt bij zijn aanwezige persoonlijkheid. Square-Enix had hier naar mijn mening iets meer aandacht aan mogen besteden.
Conclusie
Final Fantasy VII Rebirth is, van begin tot eind, gewoon een ongelooflijk goed gepolijste ervaring en een geweldig vervolg op Final Fantasy VII Remake. Ik heb de game dan ook met een grote glimlach op mijn gezicht gespeeld. Er is ongelooflijk veel te beleven in de diverse regio’s, en als ik dan toch ergens over zou moeten klagen, is het dat de game misschien te rijk aan inhoud is voor zijn eigen bestwil. Final Fantasy VII Rebirth is een onvergetelijk vervolg op een van de beste remakes ooit gemaakt. Het bouwt voort op de ijzersterke basis van zijn voorganger en evolueert de combat- en voortgangssystemen op subtiele wijze, terwijl je wordt losgelaten in een enorme spelwereld die je uitnodigt om verkend te worden. Met een shitload aan zij-activiteiten om je bezig te houden en een aangrijpend verhaal dat je op het puntje van je stoel laat zitten, is Final Fantasy VII Rebirth een avontuur wat je zeker niet mag missen.
