Sportevenementen zijn altijd een bron van inspiratie geweest voor gameontwikkelaars. Zo zou “pong” bedacht zijn met tafeltennis in gedachten. Mario en Sonic veroveren plakken op de Olympische spelen en vaak genoeg verschijnt er een voetbalspel toegewijd aan het WK. Fade to Silence mag dan wel geen sportgame zijn, toch heb ik sterk het vermoeden dat de mannen van Black Forest Games de helse Elfstedentocht van ’63 als inspiratie hebben gebruikt voor hun game. En of Fade to Silence daarmee zich op dun ijs begeeft, lees je in de review.
Spoedcursus Duits
De zware tocht van ’63 vond lang plaats voordat ik geboren was, maar van verhalen die ik gehoord heb moet het erbarmelijk zijn geweest. In het ijskoude en kille Friesland (dan heb ik het over de weersomstandigheden, niet de bevolking) werd de tocht gereden. Slechts een klein aantal (0,74 %) deelnemers wisten het eind van de tocht binnen de tijd te halen. Tel daarbij op dat ze in Friesland een vreemd taaltje spreken waar menig Nederlander maar weinig van begrijp en je hebt een goede weergave van mijn Fade to Silence ervaring.
Fade to Silence mag dan wel geen sportgame zijn, het symboliseert de hel van ‘63 goed. Het overleven in een post-apocalyptische wereld vol met demonen, sneeuwstormen, ijskou en weinig voorraden is niet voor iedereen weggelegd. Daarnaast spreekt iedereen (inclusief jezelf) ook nog eens een totaal vreemde taal. Bij de Elfstedentocht was dit Fries, maar in Fade to Silence is dit Duits. Althans mijn versie was geheel in het Duits en de taal kon niet aangepast worden bij de opties. Wel zo lastig als je een survival-/RPG speelt waarbij verhaal, keuzes en het vervaardigen van hulpmiddelen belangrijke zaken zijn. Gelukkig is de versie die in de winkels ligt gewoon Engels, maar het had handig geweest als je de taal bij opties kan aanpassen.
Het zorgde er helaas voor dat ik de game niet heb kunnen ervaren zoals hij bedoelt is. Toch heb ik ondanks alles wel kunnen ervaren dat Fade to Silence helaas niet zo’n hele goede game is en technisch ook de nodige bugs kent die je uit het spel halen. Goed, laat ik maar bij het begin beginnen.
De tijd tikt
Fade to Silence is een survival/RPG game van Black Forest Games. Je neemt het op als Ash die ontwaakt in een grillige post-apocalyptische wereld die is lam gelegd door kou, sneeuw en demonen. Zonder uitrusting wordt je de wereld in geschopt om er het beste van te maken. Het begint vrij tam met het zoeken van hout en onderdak, maar toch voelt het vanaf het begin als een survivalgame. Drie meters boven in het scherm tikken door: je honger, de kou en een meter voor de veiligheid van het kamp. Het wordt ijzig kil, sneeuwstormen razen langs en dus schuilt er in de schijnbaar tamme wereld een bloeddorstige killer. Tijd dus om tools, wapens en hulpmiddelen te maken.
De grote boze wereld
Wat Fade to Silence goed doet, is je de kans geven aan de wereld en eigenaardigheden te wennen. Je ontdekt beetje bij beetje wat de wereld te bieden heeft qua resources, je leert dat er plekken zijn die bedolven zijn door vijanden (corruption) en hoe je deze vloek op moet heffen, hoe je jezelf bescherm tegen kou en sneeuwstormen en dat zelfs in de maan een vijand schuilt. De maan in Fade to Silence is namelijk een bal met metaal, puin en troep die jouw kant op geslingerd wordt.
Naast dat je de wereld een stukje bevrijd van vijanden wordt je ook nog eens extra beloont voor het wegvagen van de corruption: je kunt hiermee outposts vrijspelen, maar ook redt je hiermee regelmatig een husky’s. Heb je er een aantal gered dan kun je die inzetten om mee te sleeën en sneller te reizen. Dit klinkt goed maar in de praktijk bestuurt dit nogal ruk en is de omgeving hier ook niet altijd geschikt voor. Voor simpele loot opdrachtjes is het wel handig, aangezien je op zo’n slee een lekkere vracht mee kan sjouwen.
Campen met problemen
Vervolgens ga je de wereld beter verkennen en red je een aantal wolven en kom je af en toe een NPC tegen die zich bij jou kan aansluiten. Als je dan toch een groepje aan het verzamelen bent, waarom dan niet een kamp opbouwen. Je metgezellen hebben natuurlijk een plek nodig om te slapen, ze hebben ook eten nodig en vuur om zich warm mee te houden. Daarnaast nodig je die gasten niet uit om uit hun neus te lopen vreten dus geef je ze wat te doen: je bouwt een smederij, een doktershut of een plek waar kleding gemaakt kan worden van dierenhuiden. Zij blij en hebben wat te doen en jij krijgt er ook wat voor terug.
Vanaf dat moment worden de grotere mankementen van de game zichtbaar. Het managen van de kampleden en het onderhouden is meer een last dan een zege voor het spel. In plaats van de wereld te verkennen ben je vaak juist aan het rondzeulen in bekend gebied op zoek naar resources om je kampleden te onderhouden. Vervolgens zet je jouw werklieden aan de slag voor jou om een sterker wapen te maken of een betere uitrusting zodat je de gevaarlijkere delen van de map beter kan doorgronden. Daar kan je weer een aantal (in-game) uurtjes op wachten, waardoor je weer op zoek bent naar iets zinvols met je bestaan.
Het managen van je kamp voelt ook onnodig onhandig. Je moet je kamp doorspitten om iedereen aan de juiste taak te krijgen. Wil je nieuwe wapens, moet je naar de smid, wil je een verbeterde pantser, dan ga je naar de kleermakerspost en drankjes laat je maken bij de doktershut. Met een simpel menuutje had je dit gebruiksvriendelijker kunnen maken.
Bevroren door Doodsangst
Ga ik toch een poging wagen in een nieuw gedeelte, wetende dat uit het niets gevaar loert. Voorbeeld daarvan zijn de stalker monsters die in het Duits “Pirscher” worden genoemd. Deze hebben de mentaliteit van een button-bashende 8-jarige die voor het eerst Street Fighter speelt. Ze rammen je omver en nog voor je een kans krijgt om op te staan lig je alweer op het sneeuwdek. Wat een %@*#! beesten zijn dat zeg, niet normaal. No i-frames to save you now. Pakken ze je onverwachts dan is het hopen dat je nog weet te ontsnappen.
Een samenloop van omstandigheden kan ervoor zorgen dat een eenvoudige tocht leidt tot het eind van Ash. In een sneeuwstorm zal je levensbalk schade oplopen (en gedeeltelijk bevroren raken). Staat de maan net verkeerd, beland je onverwachts in een sneeuwstorm of kom je net de verkeerde vijand tegen dan kan het ook zo gedaan zijn met Ash. Zeker in de moeilijkere permadeath mode is juist het wachten op ontwikkeling van de juiste wapens belangrijk. Dat betekend ronddwalen in bekend gebied, beetje resources zoeken of wachten tot de wapens en items klaar zijn.
Doelloos
Uiteindelijk is het niet de kou of de honger waar je aan onderdoor gaat bij Fade to Silence. De ergste vijand is dat het spel eentonig wordt. Je bouwt een kamp op, verzamelt resources en upgrade wapens en items. Je upgrade je spullen waardoor je het langer uit kan houden, maar de wow-factor ontbreekt een beetje. Je geupgrade items zien er nagenoeg hetzelfde uit en de verveling slaat toe nog voor je het spel hebt uitgespeeld. Je mist een beetje een quest systeem of missies. Het enige doel van het spel is om het einde van de map te bereiken en alles vrij te spelen.
Waarom zijn er geen extra quests toegevoegd die het spel meer tot leven doen komen. Denk bijvoorbeeld aan een missie waar een van je kampleden naar een plek gaat waar opvallend veel resources zijn te verzamelen, maar waar ook veel vijanden zitten. Hij gaat alle spullen verzamelen terwijl jij hem beschermt. Of een missie waar je een verlaten mijn installatie aan het werk moet zien te krijgen met als opbrengst extra metalen. Er zijn genoeg missies te bedenken die ook gelijk de kans geven om het verhaal nog wat te verdiepen.
Stelt techniets voor
Tegen de tijd dat je zover ben gekomen in Fade to Silence, zul je ook door hebben dat er technisch ook het nodige op aan te merken is op het spel. Tekstberichtjes die vast blijven staan op het scherm ookal ben je aan de andere kant van de map, een lange tijd moeten wachten voordat je wat kan zien nadat je naar een plek warpt, gamecrashes, visuele bugs, framrate die inkakt naar een bedenkelijk niveau.
Heb je toch zin om jezelf nog eens het zweet op je voorhoofd te werken, dan is er nog de permadeath mode. Aan de ene kant maakt het de game meer intens, maar Fade to Silence kan op momenten ook onvergeeflijk zijn. Ga je drie keer dood in deze mode, dan begin je weer van voor af aan (of je stopt en begint er helemaal niet meer aan, dat kan natuurlijk ook). Voor alle achievement hoeren onder ons, dit is ook de mode waar alle punten te halen zijn in de game.
Ook kun je samen met een maat de game beleven. Nadeel daarvan is dat alleen de hoofdpersoon voortgang maakt in het spel. Voor een avondje is het wel lachen, maar om nou als tweede speler het spel zowel samen als alleen te spelen, is net te veel van het goede.
Conclusie
Fade to Silence is typisch zo’n game waarvan de ontwikkelaar blij kan zijn dat veel games tegenwoordig digitaal verkocht worden. Zo hoeft de game niet stof te happen in de kast. Je steekt er een uurtje of 8 in en dan heb je het gehad. De game op zichzelf is een prima lengte, maar inhoudelijk is het vrij magertjes en eigenlijk is dat ook niet erg. Zo kun je het een keer uitspelen om daarna weg te leggen. Daarnaast is de game ook technisch een matige bedoeling. Fade to Silence is voor mij een eenmalige ervaring. Het concept van een survival game spreekt aan, de setting en de vijanden zien er tof uit, maar wat rest is een game die aanvoelt als een test-/performance demo. Een game die na playtesting nog wat maanden terug de studio in had gemoeten.
