Bethesda heeft met de laatst verschenen Doom game laten zien hoe je een oude franchise weer fris, nieuw leven in kan blazen. Maar natuurlijk is dat niet genoeg voor de ontwikkelaar, aangezien iedereen nu die-hard de VR-dick aan het berijden is. Ik ben persoonlijk ook gezwalkt voor ‘de toekomst’, dus daarnaast ook de enige die in het bezit is van een VR-bril op de redactie… Dus helaas krijg ik als enige de kans om deze fantastische games te reviewen. Hé bah. Ik mag dus in Doom VFR letterlijk mijn voeten op het oppervlak van Mars zetten om wat demonic scum te verdelgen. Zijn jullie ready voor de allereerste VR-review van StarGamers? Let’s go!
Vanaf de grond opgebouwd
Ten eerste moeten jullie weten: ik ben in fucking love met VR. Ik heb mijn schare aan games en geruime speeltijd er al op zitten, dus sprake van motion sickness is vrijwel nihil. En mocht je bekend zijn met Doom, weet je dat de maag van menig gamermaagd al omdraait als ze slechts een paar minuten in de game zitten. Het is dan waarschijnlijk ook een hele klus geweest om Doom speelbaar te krijgen in VR, maar Bethesda lijkt daar aardig mee weg te zijn gekomen.
Doom VFR is van de ground up weer opgebouwd, dus denk niet dat je hier de volledige game die in 2015 verscheen voor de kiezen krijgt. Er is een compleet nieuwe, ongeveer zes-uur durende campaign gemaakt, waarin de spelomgeving zich vooral leent voor de manier waarop jij je voortbeweegt in VR. Hoe dat werkt vraag je? Laten we daar eens even lekker over babbelen.
3 ways to play/die, choose one
Er zijn drie manieren om de game mee te spelen: de Dualshock 4 controller, twee Move controllers en de Aim controller. Ik bouw de review rondom de Dualshock 4 en Move controllers omdat ik die zelf in het bezit heb. Beide manieren spelen prima; maar zijn het nét niet helemaal. Laat me toelichten.
Als je met de Dualshock 4 controller speelt, zal je al snel merken dat het ongeveer speelt als menig VR-shooter. Linkerpook om te lopen, rechterpook om je lichaam te draaien en je VR-helm om te aimen. Deze manier zal snel wennen om binnen no-time de ugliest of demons van de Marsbodem af te vegen. Het is alleen een beetje een vreemd gezicht omdat je in je rechterhand je wapen draagt, en in je linkerhand een granaat vasthoud die constant op dezelfde plek in je beeld gefixeerd zitten. Het ziet er simpelweg een beetje clumsy uit.
Het spel is daarom duidelijk gemaakt om met de Move controllers te spelen, waarmee het wat natuurgetrouwer aanvoelt. je houd in je linkerhand je granaat vast, en met je rechterhand je primary weapon; zoals de beleving denk ik in de ogen van Bethesda zou moeten zijn. Al neemt het wel wat tijd in beslag om onder controle te krijgen, want er zitten een hoop fucking knopjes op je controllers die je ALLEMAAL nodig hebt. Daarnaast is het ook niet mogelijk om je lijf te draaien zonder fysiek te draaien, dus zet je kinderen, vrouw en/of huisdieren in de slaapkamer zodra je gaat spelen. Tenzij je ze klappen wilt geven of dood wilt maken, zet ze dan strak in je draaicirkel. Je kan ze eventueel ook wurgen met de snoeren van je VR-headset als je al een beetje gevorderd bent, want die dingen slaan me een partij om je benen heen als je niet oplet. Je word er gewoon eng van.
Omdat de game zo fast-paced is, hebben ze er een zeer belangrijke teleportatie mechanic in verwerkt. Dit is vooral met de Move-controllers van essentieel belang, omdat de enige manier van voortbewegen is. Zodra jij wilt teleporten, vertraagd de tijd en heb je even de kans om de situatie te evalueren en eventueel al in advance een loop in zo’n demonische dildo zijn gezicht te schuiven.
Daarnaast zijn glorykills ook verwoven met de teleportatie-move. Zodra je een enemy genoeg damage doet, lichten ze blauw op en kan jij in hun lichaam teleporteren waarna ze ontploffen in waas van bloed en ledematen. Vooral als de vijand in grote getalen verschijnt is dit zwaar aan te raden, voor zowel de Dualshock als de Move controller optie. Iets met een voordeel opbouwen in leven- en dood kwesties, maar doe ermee wat je wilt.
Demonenkak met een glazuurlaagje
Grafisch ziet Doom VFR er prima uit, maar kan niet opboksen tegen zijn voorganger uit 2015. Is natuurlijk ook niet zo gek, aangezien een VR-headset draait op een lagere resolutie. Alsnog zien de character skins er impressive uit, vooral de grootste vijanden zorgen voor de eerste encounter wel voor een onderbroekje vol. De framerate hapert geen seconde, en misschien had ik te maken met wat lichte pop-ups, maar die zijn verwaarloosbaar. Je waant je echt wel even op Mars, en vooral als het wat drukker word is het een indrukwekkend gezicht.
Het verhaal is alleen wel een beetje slappe hap hoor hé. Door een random encounter met een demon kom je te overlijden, en word jouw bewustzijn overgezet naar een robotisch exoskeleton waarna je de poorten van de hel gaat sluiten. Ik heb verdrietig, schouderophalend het verhaal maar geaccepteerd. Het voelt een beetje als moderne kunst. Weet je wel, een beetje als een verwilderde aap trainen om ‘m te laten poepen in zijn eigen hand en het daarna deskundig tegen een doek aan te gooien in de vorm van een zeppelin ofzo. Het doet zo af tegen het verhaal van de 2015 versie, die was ronduit geniaal.
Conclusie
Doom VFR is een prima game, waarmee je je zeker zou kunnen vermaken als je van shooters houd. Het is gewoon stupid fun, het ziet er leuk uit maar je moet wel even je draai vinden qua controls. Een campaign van zes uur lijkt kort, maar voor de kleine 30 euro die je er momenteel voor neertelt zou je niet mogen klagen. Over het verhaal ga ik mijn bek niet eens opentrekken, die is te irrelevant om ook maar een woord aan te verspillen. Vond Bethesda namelijk zelf ook.
