Het is ongeveer zeven jaar geleden dat wij als gamers de kans hadden om een nieuwe Final Fantasy-fighter te spelen op de Playstation Portable. In 2015 verscheen het concept in de Japanse arcades om een groter publiek aan te spreken. Nu is daar Dissidia Final Fantasy NT voor de Playstation 4 (welke een conversie is van de arcade-versie) en de game is een groot verschil met de eerdere PSP-games. Laten we eens kijken of deze arcade-adaption geschikt is voor in de woonkamer.
Ik kan mezelf nog vaag herinner dat Dissidia Final Fantasy in 2009 debuteerde. Het concept van een vechtgame met een cast vol Final Fantasy-personages was een geweldig idee en het spel was ook best leuk te noemen. Het zag een vervolg een paar jaar later in de vorm van Dissidia 012 Final Fantasy en in 2015 nam Team Ninja’s de formule in Japanse arcades over. Ten slotte hebben we hier Dissidia Final Fantasy NT, de volledige consoleversie van die 2015 arcadefighter. Toen ik de game voor het eerst startte, werd ik weggeblazen door de absoluut prachtige personagemodellen en omgevingen. Omdat ik veel van de 8- en 16-bits personages, waarmee ik ben opgegroeid, zag was ik verbaasd hoe goed Square Enix bezig is geweest met het maken van de moderne 3D-charactermodels. Mijn innerlijke fanboy was opgewonden. In deze game speel je als klassieke personages zoals Cloud, Sephoroth, Terra, Kain en zelfs Kefka en neem je het op tegen FF newbies als Noctis, Lightning en een of andere snuiter genaamd “Ace” (ja, Ik weet wie hij is). Hell, zelfs Ramza van Final Fantasy Tactics is speelbaar. Hoe geweldig is dat als fanservice?
Heldhaftige shizzle
Nadat mijn Final Fantasy-fanboy-tendensen waren gekalmeerd, werd het tijd om serieus te worden. Tijd om de tutorials door te spelen en zodoende leerde ik wat Dissidia Final Fantasy NT inhield. Kort gezegd, er zijn twee teams van drie vechters, en deze vechten hun battles uit in een arena totdat een van de teams is verslagen. Elk personage is verrassend mobiel omdat ze als een malle rond kunnen rennen, door de lucht kunnen glijden en muren kunnen bestijgen. Het gevecht is vrij simpel, want het enige wat je doet is aanvallen en vaardigheden loslaten. Zo heb je Brave Attacks welke schade veroorzaken aan de moed van je tegenstander en hierdoor worden ze zwakker zodat je sneller HP van ze af kunt snoepen door je primaire . Ook zijn er skills welke je bondgenoten kunnen bufferen of je vijanden kunnen damagen. Het is heel bevredigend om een tegenstander uit te kiezen, te verzwakken, een statusaandoening zoals vergif aan te richten en dan een genadeklap uitdelen welke je tegenstander gelijk uitschakelt.
Ondertussen kun je een summon-meter opladen, dit doe je door je tegenstanders aan te vallen maar er verschijnt zo nu en dan ook een kristal ten tonele. Summons hebben diverse effecten welke het tij van de strijd zomaar ineens kunnen keren. Deze effecten hangen af van welke summon je hebt uitgerust: Ifrit, Shiva, Ramuh, Odin, Leviathan, Alexander of Bahamut. Over het algemeen zorgt de mix van intense 3-op-3 actie, teamwork en dit summon-systeem voor een echt spannende gevechtsdynamiek welke nog meer plezier oplevert tijdens de online modus.
Buttonbash tsunami all the way
Ondanks het enthousiasme als Final Fantasy-fanboy, sterft de opwinding al snel na een paar uur aan buttonbashen. Er is namelijk te weinig variatie in de gevechten. Het maakt niet uit welk personage ik speelde, de gameplay begon uiteindelijk al te veel op elkaar te lijken. Het enige aspect dat een beetje afwisseling toevoegt aan de game, is dat je kunt deelnemen aan Core Battles. Hiermee dien je de kernkristal van het andere team in elkaar te beuken en uit te putten, in plaats van je alleen te richten op het aanvallen van de tegenstanders. Om het gebrek aan gameplay-variatie compleet te maken, is er gekozen om zeker niet veel inhoud aan de game toe te voegen. Allereerst is er geen lokale multiplayercomponent en bestaat de inhoud van de singleplayer alleen uit het door een opeenvolging van tegenstanders vechten in verschillende arcade battles. Zelfs de verhaalmodus is een opvolging van niet-interactieve tussenfilmpjes plus een vreemde eindbaas.
Terwijl je speelt, krijg je treasure token, Gil en memoria. Met die laatste ontgrendel je eenvoudig tussenfilmpjes in de verhaalmodus. Het inwisselen van treasure tokens geeft je een assortiment aan willekeurige items, terwijl je met Gil de items kunt kopen die je maar wilt. Deze items bestaan uit personagekostuums, wapens, chatberichten, spelerpictogrammen en muzieknummers. Er zijn veel items om te ontgrendelen en het verzamelen van alles duurt veelste lang.
Het is een irritatie factortje…
Tot slot wilde ik een irriterend probleem noemen dat ik regelmatig tegenkwam tijdens mijn speelsessies van Dissidia Final Fantasy NT. Wanneer je vecht, kan het allemaal behoorlijk extreem en chaotisch ogen op je beeldscherm. Er wordt veel met visuele effecten gesmeten, welke je zichtveld vaak onduidelijk maken, vervagen en vervormen. Wanneer dit gebeurde, kon ik niet anders dan geïrriteerd raken dat ik geen idee had wat er in hemelsnaam gebeurde tijdens de gevechten. De visuele effecten zien er zeker gaaf uit, maar als ze de gameplay in de weg zitten, is het gewoon frustrerend en grafische overkill. Jammer Square Enix…
Conclusie
Met een gebrek aan modi en repetitieve en onveranderlijke gameplay, is Dissidia Final Fantasy NT een teleurstellende langverwachte follow-up van een portable fighter. Dat gezegd te hebben is er absoluut genoeg Final Fantasy-lore te vinden om de diehard fans tevreden te stellen. Deze zullen dan ook voornamelijk de game spelen…
