Het leven van magere Heinz gaat niet over rozen. Telkens de geesten van overledenen meevoeren naar het hiernamaals, niet te vergeten dat dit soms gecombineerd gaat trauma, gore of ketchup. Zeker wanneer het geesten betreft van sterke personages die hardnekkig vasthouden aan het leven. Aan jouw de taak om dat op te knappen. Dat is waar Death’s Door over gaat. Is de game een heerlijk tussendoortje of verdient het rotte tomaten? Je leest het in de review.
Oproerkraaier
De reaper zoals we hem kennen heeft zijn taken neergelegd en overgedragen aan een groep kraaien. Als nieuweling in het vak als magere hein krijg jij de opdracht een ziel op te halen en naar weg te voeren. Het lijkt een eenvoudige klus, tot de ziel van jouw gestolen wordt en achter Death’s Door wordt opgesloten. Om jouw taak te voltooien moet je een aantal andere zielen ophalen, sterk genoeg om Death’s Door te openen, zodat je jouw werk uit kan voeren.
Natuurlijk is het geen gewoon werk en moet je verschillende gebieden uitkammen om de zielen op te halen. En laat de zielen die jij op moet halen, nu precies zijn van een aantal sterke bazen die met alle macht willen vasthouden aan het leven. Aan jouw te taak om deze gasten net dat extra “zetje” te geven zodat ze met je mee gaan. Dit is in het kort wat voor avontuur jouw te wachten staat in Death’s Door, maar daarmee doe ik de game natuurlijk veelste kort.
Van Magere Hein tot Tegelzetter
De gameplay van Death’s Door is te vergelijken met een Zelda-game, maar wel eentje waarbij de gevechten minstens zo belangrijk zijn. De gebieden kennen de nodige puzzels en gevechten en kennen daarnaast tal van geheimen om te ontdekken. Ook krijg je gedurende het spel een aantal items waarmee het loont voorgaande gebieden nogmaals een bezoekje te brengen om collectibles, items en upgrades te vinden. Het lastige hierbij is wel dat je bij een eerste bezoek van een gebied, door het gebied heen wordt geleid met hier en daar wat dichte deuren en poorten. Wanneer je terug gaat naar een gebied is alles al open en is het makkelijk om te verdwalen.
Niet alleen het concept heeft wat weg van de Zelda-franchise, ook de diverse items die je vind in de game zijn een beetje afgekeken van de bekende Nintendo serie. Gelukkig is het gebruik van items prima uitgewerkt. Een van de hoogtepunten was een gebied waarmee je tegels kunt laten verschijnen door schakelaars te raken met je pijl en boog. Dit idee komt ook terug in een bossfight waarbij er flink wat tegeltjes sneuvelen tijdens het gevecht. Gelukkig draagt de baas zo’n schakelaar bij zich die alles herstelt met een goed geplaatst schot.
Soulide Combat
Toch weet Death’s Door ook een eigen ding te doen, zo is de combat meer nadrukkelijker aanwezig en is het ook lekker uitdagend te noemen. Zelf zal je als kraai ook vaak genoeg het loodje leggen bij verschillende waves aan vijanden of juist tijdens een pittige bossfight. Het combatsysteem is simpel maar daardoor juist erg uitdagend. Je hebt je gewone zwaardaanval, sterke slag en daarnaast heb je nog een aantal ranged wapens. Je kunt daarnaast ook aanvallen afweren en zelfs ontwijken dankzij dodgerolls.
Vaak heb je bij vijanden slecht een beperkte tijd dat je veilig een aantal tikken kan uitdelen, voordat je zelf een staff of zwaard tegen je smoelwerk krijg gedrukt. En iedere keer dat ik een aanval dodge zit ik toch op het puntje van mijn stoel of ik wel of niet op tijd was. Zonder dat het tergend is, is de uitdaging in een dergelijke game een verademing. De gevechten zijn uitdagend en afwisselend genoeg om je het hele spel door opnieuw uit te dagen met nieuwe omstandigheden en vijanden.
Magistraal en Melancholisch
Wat vooral opvalt aan Death’s Door is de artstyle en het verhaal. Het is een cartoony game, maar wel met een wat flets kleurenpalet. Daarnaast is het een vrij volwassen game over de wat donkere en zwaarmoedige kant van het leven, namelijk de dood. Grafisch ziet het spel er op zijn eigen manier prachtig uit, met genoeg detail aan de personages en de uitgebreide spelwereld. Dit komt vooral door de eenvoudige stijl en hoe er gespeeld wordt met diepte, licht en de bijpassende sfeervolle muziek.
De omgevingen zien er niet alleen schitterend uit, maar zijn ook nog eens erg divers. Ieder van de drie hoofdgebieden bestaat weer uit een stuk of vier subgebieden. Een van de bazen is de frog king en voordat je daar bent moet je bijvoorbeeld door een bosgebied, een tempel van paddenstoelen en een met water ondergelopen complex. Ook binnen de hoofdgebieden zit er dus genoeg variatie.
De muziek verdient zeker ook een dikke pluim en is ook zonder de game prima te luisteren. De muziek is mysterieus, gevoelig en doet mijn een beetje denken aan de Donkey Kong Country-serie en dat is toch wel een van de beste soundtracks ooit en het past heerlijk bij de game. Neem bijvoorbeeld de track van Overgrown Ruins of Inner Furnace waarbij de flow en het level mee beweegt op het ritme van de muziek.
Veer in de reet
Als ik zeg dat Death’s Door een beetje doet lijken op de Zelda-serie, een beetje inspiratie heeft opgedaan bij de Dark Souls-franchise en artistiek wat weg heeft van Nier: Automata/Replicant dan zegt dat een hoop. Zeker als Death’s Door een eigen smoelwerk heeft en moeiteloos in een rijtje van eerder genoemde games kan staan wat betreft kwaliteit. En als ik daarbij vertel dat deze game slechts voor 20 euro binnen te halen is, dan weet je genoeg! Death’s Door is voor mij een van de games van 2021. Als een puzzel lijkt alles te passen in deze actie/adventure game, met gevechten waarbij alles strak aanvoelt, een wereld rijkelijk gevuld met geheimen en een ijzersterke grafische stijl en soundtrack. Death’s Door is uitdagend maar geeft zo veel voldoening bij iedere stap die je verder kan zetten in de wereld. Ontwikkelaar Acid Nerve levert met Death’s Door niet alleen vakwerk af, maar zorgt voor een liefdesverklaring aan games in het algemeen.
