Het is ondertussen alweer dik zes jaar geleden dat we voor het laatst met een Darksiders game aan de slag mochten gaan. Vigil Games had geweldig werk afgeleverd met de, toen best wel indrukwekkende post-apocalyptische, franchise. Er was zelfs een tijd waarin we bang moesten zijn voor het voortbestaan van de serie. Gelukkig kwam daar THQ Nordic om het hoekje kijken om de boel te redden, en de serie was gered van een afschuwelijke dood. Nu zijn we weer een flink aantal jaartjes verder, en mag Gunfire Games bewijzen of ze de Darksiders-serie nieuw leven in kunnen blazen.
Laat ik voorop stellen, dat ik een enorm fan ben van de Darksiders games. En met de release van de eerste game was ik absoluut verbaasd hoe goed deze wel niet was. Het tweede deel was ook erg goed, maar ik had er iets minder plezier mee als het origineel. Toch heb ik enorm genoten van het epische avontuur van Death. Ik was ook ontzettend gelukkig toen ik hoorde dat Darksiders een derde deel zou krijgen. Nu Darksiders III eindelijk uit is en ik de game gespeeld heb, ben ik toch een beetje teleurgesteld. Maar ik kan nog steeds niet ontkennen dat dit derde avontuur zeker een gedenkwaardig en verslavende ervaring is, die helaas wel de nodige tegenvallers kent.
Vurig
In Darksiders III spelen we als Fury, een van de vier ruiters van de apocalyps. Haar scherpe opmerkingen en haar vurige houding maken van haar een perfecte antiheld, en misschien nog wel beter dan haar broers War en Death ooit waren. Naarmate het verhaal zich ontvouwt, zul je tal van bekende en nieuwe personages ontmoeten, terwijl Fury’s reis haar helpt om haar karakter uit te diepen. Het ontmoeten van alle nieuwe personages is zelfs spannend te noemen, dit komt omdat elk van deze personages een sterke persoonlijkheid, opvallende verschijning en geweldige voice-acting kent. Hierdoor is het kijken naar de cutscenes een genot en zorg je er zelf voor dat je deze ook zeker niet zult skippen. De diverse boss-fights zijn ook van een hoog niveau (en zelfs ontzettend moeilijk te noemen), en in Darksiders III neem je het dit keer op tegen de Seven Deadly Sins. En hoewel ze misschien niet zo zijn vormgegeven als je zou verwachten, maken hun sinistere houdingen het des te interessanter en bevredigender om ze te verslaan.
I got the power
De besturing in Darksiders III is erg intuïtief en vloeiend. Naarmate je in de game vordert, krijg je nieuwe vaardigheden en “elemental forms”. Wisselen tussen deze forms is cruciaal om verder te komen in de game, omdat ze je toelaten naar hogere richels te springen, over water te lopen en rond te rollen op muren zoals we dat kennen van Samus Aran in Metroid. Elke form kent een eigen secundair wapen en daarnaast kun je ook een soort van boemerang-achtig zwaard gooien die je kunt infuseren met elk element die de diverse forms kennen. Dit is ongelooflijk handig om puzzels op te lossen, maar ook om uit benarde situaties te komen. Zo kun je bijvoorbeeld puzzels op lossen en het zweepzwaard van Fury gebruiken om uit bepaalde situaties te slingeren. Ondanks dat dit alles lekker werkt, moet ik wel opmerken dat de voorgaande delen veel meer diepgang hadden in de bewegingen en skillsets. Het spelen van Darksiders III met Fury is ontzettend tof, maar helaas verbleekt de gameplay wel aardig als je het vergelijkt met de eerste twee games.
In elkaar beuken
De combat in Darksiders III is in de eerste instantie best simpel van opzet, want zo kun je vijanden met één knop finaal in elkaar beuken, en kun je met de rechter schouderbutton diverse aanvallen ontwijken. Als het je lukt om op het juiste moment te ontwijken, kun je aardig wat extra schade aanrichten aan vijanden. Daarnaast kun je ook twee meters vullen door te vechten, en als de meters vol zijn kun je van alles loslaten op je vijanden. De eerste meter zorgt ervoor dat je aanvallen een stuk krachtiger worden, maar met de tweede laat je een soort van all-out Super Saiyan-modus los op je vijanden. Hiermee kun je je health opladen en de hel op je vijanden loslaten met alle gevolgen van dien. Dit voelt aardig bevredigend aan allemaal, maar wat nog meer lonend is, is de manier waarop je Fury kunt laten groeien. Je kunt een level omhoog gaan door genoeg zielen te verzamelen waarmee je weer punten kunt uitgeven aan basisstatistieken, je wapens kunt verbeteren om krachtiger te worden en je kunt verbeteringen aanbrengen die je aan je wapens kunt toewijzen om ze wat extra uitstraling te geven.
Al vlammend de pijp uit
Darksiders III kent nog een element wat we kennen uit Dark Souls, en om eerlijk te zijn is dat de moeilijkheidsgraad. Als je de game voor het eerst start kun je zelf bepalen hoe moeilijk je de game wilt hebben, en ik kan vertellen dat de game in Normal-mode ook al best aan de pittige kant is, ondanks de simplistische opzet van de gameplay. De normale vijanden zijn nog wel te doen, maar de diverse boss-fights zijn erg pittig en zelfs oneerlijk te noemen. Het gaat bij deze gevechten constant om timing, en als je de timing niet hebt of niet kunt vinden zul je al heel snel het loodje leggen. Ben je eenmaal de pijp uitgegaan bij een van de eindbazen, wordt je een paar minuten terug gezet en mag je dus een groot gedeelte van een level weer opnieuw door lopen voordat je weer het grote gevecht aan kan gaan. Na zeven keer dood gaan is dit niet echt heel leuk meer, want vaak zijn het weer flinke einden die je moet overbruggen om uit te komen bij zo’n eindbaas. Zorg er in ieder geval ook voor dat je een extra controller hebt liggen, want er zal er zeker een sneuvelen tijdens je playthrough van Darksiders III.
In de mond nemen
Een van de beste aspecten van Darksiders III is de grote en onderling verbonden (semi-open) wereld. Dit deed me erg denken aan hoe de omgevingen in de Dark Souls-serie aan elkaar zijn verweven en ik zal de term Metroidvania ook maar gelijk even in de mond nemen. Je ontgrendelt shortcuts, lost puzzels op, ontdekt geheimen en vindt loopt zelfs gevaarlijke Guardians tegen het lijf die je kunt doden om zeldzame voorwerpen vrij te spelen. Elke omgeving speelt zich af in een post-apocalyptische aarde, dus je zult veel bekende bezienswaardigheden zien maar alles is nu vernietigd en dat alles ziet er allemaal best indrukwekkend uit. Van het rondlopen in een finaal gesloopte metropool, een avontuur in een vervallen raffinaderij tot het doorkruisen van uitgestrekte onderwatergebieden, het ziet er gewoon goed allemaal goed uit en geeft je de juiste vibe.
Jammerlijke zaak
Ondanks dat Darksiders III een pittige maar toch best wel vermakelijke game is, kent het in zijn huidige staat toch een flink aantal bugs en prestatieproblemen die de gameplay aardig in de weg zitten. Zo zal je al heel snel merken dat de game aardig kan hakkelen en zelfs freezen wanneer er een omgeving ingeladen moet worden. Ook kent Darksiders III net iets teveel texture-pop-in naar mijn smaak en kent de game nog veel meer grafische eigenaardigheden. Ook kent de game de nodige glitches, zo flikkerde ik meerdere malen door een vloer heen om de game maar weer eens opnieuw op te starten. Als je weet dat je dan weer een heel gebied opnieuw mag doorlopen, dan is de lol er al heel snel af. Ook kent de game de nodige clipping –problemen en raar bewegende vijanden. Dit zijn dingen die met een patch nog wel opgelost kunnen worden, maar het ontneemt wel je spelplezier en bederft de beleving van de game. Je verwacht van een ontwikkelaar dat ze een game afleveren die ook werkelijk af is, en ik vind het dan ook zo ongelooflijk jammer dat dit bij Darksiders III (nog) niet het geval is.
Conclusie
Als Darksiders III net wat langer in ontwikkeling was geweest, zou het bijna kunnen tippen aan de vorige games in de serie. De actie is intens, de moeilijkheidsgraad is pittiger dan zijn voorgangers en de personages zijn fenomenaal uitgewerkt. Maar de hoeveelheid bugs en glitches zijn moeilijk te negeren en daarnaast is die pittige moeilijkheidsgraad niet voor iedereen weggelegd waardoor de game aardig oneerlijk aan kan voelen. Dat is echt ongelofelijk jammer, want er had zoveel meer in deze game kunnen zitten…
