Het opvolgen van de hooggeprezen The Witcher 3 is niet eenvoudig, en dat heeft CD Project Red wel geweten de afgelopen tijd met de release van Cyberpunk 2077. De verwachtingen rondom de game was torenhoog en na de nodige uitstel is de game dan uitgekomen. De game is al eventjes verkrijgbaar en wij hebben op een later tijdstip de reviewcode mogen ontvangen. Uiteindelijk zullen we niet veel nieuws te vertellen hebben over de game, maar toch delen we je graag onze visie over deze ruwe diamant.
Voordat we in de kern van de recensie duiken, wil ik volkomen duidelijk maken dat deze recensie volledig is geschreven op basis van mijn ervaring met spelen op de PlayStation 5. Het is normaal dat games anders presteren, afhankelijk van het platform, maar de verschillen zijn zelden enorm zoals ze zijn in Cyberpunk 2077. Ik heb het spel kort op de originele PlayStation 4 gespeeld, genoeg om te weten dat ik het op dit platform niet verder wilde spelen door de haperende framerate, lage textures en andere zaken die pijn deden aan mijn ogen. De game is wel beter speelbaar op de PlayStation 4 Pro, maar naar mijn mening had de game nooit in de huidige staat mogen worden uitgebracht op de last-gen consoles. Ook het spelen op de PlayStation 5 is niet zonder problemen, maar je moet Cyberpunk 2077 zien als een ruwe diamant, welke in de aankomende maanden nog aardig bijgeslepen zal worden voordat het werkelijk zijn potentie bereikt.
V!
Het verhaal begint wanneer je je eigen versie van V maakt, de hoofdrolspeler van de game die vele vormen aan kan nemen, afhankelijk van de keuzes die je maakt tijdens je avonturen in Night City. Na dat je jouw personage in elkaar hebt geflanst, waar je je haar, geslachtsdelen, geslacht, stem en cyberpunk-attachements zelf kunt bepalen, kies je je carrièrepad in het leven, je idealen en je doelen. Er zijn drie keuzes te maken: Street Kid, Corpo en Nomad.
Ik bleef bij Nomad voor mijn belangrijkste playthrough. Het concept van eenheid en familie die op de eerste plaats komen, bewonder ik, en ondanks dat V een terrorist, een moordenaar en een dief was, wilde ik de “good guy” -benadering volgen. Het carrièrepad dat je kiest, is een vrij belangrijk onderdeel van de rol die je gaat spelen in de game. De eerste paar uur zijn uniek op basis van de drie verschillende carrièrekeuzes die je hebt gemaakt. Hoewel sommige veel spannender en diepgaander zijn dan andere, bieden ze allemaal genoeg verhaal en karakter om je als speler inzicht te geven in de achtergronden, doelen en verlangens van elke versie van V. Hoewel de impact van deze keuzes naarmate je vordert iets afneemt, ontgrendel je zodoende wel unieke dialoogopties en relatiemogelijkheden naarmate je verder komt.
Nadat ik mijn inleiding in de Nomad-levensstijl had afgerond (een nogal teleurstellend saaie introductie vergeleken met de andere twee), waagde ik me naar Night City. Deze uitgestrekte metropool aan de horizon is een stad verwoest door hebzucht en wetteloosheid van bedrijven, gerund door corrupte mensen. Dit eerste moment, de eerste kennismaking met Night City, is misschien wel een van de beste momenten in de hele game.
Donkere steegjes
CD PROJEKT RED heeft fantastisch werk geleverd met de cyberpunk-visuals en de wereldopbouw in Cyberpunk 2077. Er zijn pulserende neonlichten langs de zijkanten van de straat, elke persoon die je tegenkomt is genetisch aangepast en verbeterd doormiddel van cyber-augmentations,. De voertuigen ogen futuristischen en kennen de nodige futuristische aanpassingen en technische upgrades. Elke regio, elke straat, elk steegje van Cyberpunk 2077 is een visueel feest om te verkennen, hoewel dat feest soms lijkt alsof het thuishoort in het PlayStation 3-tijdperk. Van de donkere steegjes vol drugsverslaafden en ongewenste personen, tot de drukke markten waar van alles verhandeld wordt zoals oude cd’s tot andere entertainment op de zwarte markt. Cyberpunk 2077 is op het eerste gezicht een absoluut genot om mee te maken, tenminste in het begin van de game.
Als je eenmaal een beetje van de game hebt geproefd lijkt de bruisende cyberpunkwereld al snel te vervallen in een zeer gescripte en vaak onhandig ontworpen puinhoop. Voor elk fijn detail, voor elke realistische animatie, voor elke poging die de ontwikkelaar heeft gedaan om de speler onder te dompelen in deze omgeving, zijn er een tiental problemen die elk afzonderlijk de ervaring weten te breken. Personages die boven de vloer lijken te zweven, zittend op stoelen die niet bestaan, rondhangen in een T-pose, voertuigen die door de vloer verdwijnen of juist door de lucht in vliegen; er is genoeg te zien in Cyberpunk wat er eigenlijk niet in hoort. Daarnaast crasht de game regelmatig, missies zijn bugged en hierdoor wordt de volledige voortgang in de game aardig belemmerd. Cyberpunk 2077 is een buggy, onafgemaakte en eerlijk gezegd technisch een beschamende puinhoop geworden. Hieronder heb je een leuk filmpje met diverse bugs en glitches die je tegen kunt komen in de game:
Tof en buggy
Toch moet ik wel stellen dat ik ontzettend veel plezier heb beleefd in de 45 uur die ik nodig heb gehad om het hoofdverhaal uit te spelen. Cyberpunk heeft namelijk een toffe verhaallijn en de personages zijn erg goed uitgewerkt en gescript. De open-wereld die de game kent is ondanks de grafische onvolkomenheden wel erg goed uitgewerkt en het wekt in ieder geval je interesse. Ja, de game is kapot, het is buggy en niet iedereen zal door deze problemen heen kunnen bijten. Als je echter het geduld op kan brengen om door te bijten wordt je getrakteerd op een duistere, grimmige en lonende spelbeleving die zich afspeelt in de krochten van het Cyberpunk-universum.
Cyberpunk 2077 worstelt met een aantal heftige problemen die je op de toplaag van de game terug kunt vinden. Ondanks deze voor de hand liggende tekortkomingen die de game kent, zijn er gelukkig ook veel functies en systemen die foutloos werken, waardoor je op momenten vergeet dat je een on af product aan het spelen bent.
Nu ook wat positieve dingen over Cyberpunk 2077, want de combat is geweldig geimplementeerd en het combineert actievolle first-person shooting met gedetailleerde en zeer lonende personage-aanpassings- en voortgangssystemen die je nergens anders tegen zult komen. De shietactie is ontzettend vloeiend, snel en op momenten zelfs indrukwekkend te noemen. Je voelt gewoon elke kogel, elke terugslag en de geweldige soundtrack zorgt ervoor dat een gevecht een overweldigende indruk achterlaat. Je kunt een kamer binnenrennen en een groep vijanden vernietigen met een cybernetisch geïmplanteerde mini-raketwerper in je polsen, of je kunt aan de overkant op een gebouw gaan zitten en rustig afwachten met een sniperrifle. Ook kun je voorwerpen hacken in en rondom een ruimte om zo een afleidingen te creëren, vijanden dwingen elkaar aan te vallen of juist op afstand een van hun granaten tot ontploffing te brengen.
Futuristische Assassin
Cyberpunk 2077 combineert de vrijheid van Assassin’s Creed, waarbij bijna elke missie meerdere aanvalshoeken heeft, met de futuristisch vormgegeven technologie van de Watch Dogs-games, waardoor V apparaten kan manipuleren en beveiligingscamera’s kan besturen. Het is deze wisselende stijl van aanpak die het spel van begin tot eind fris houdt en waardoor je eigenlijk door wilt spelen.
Hoewel ik Cyberpunk 2077 meer zag als een shooter, besteede ik een groot deel van mijn tijd aan het uitvoeren van een “Run & Gun”-achtige benadering van vechten. Dit kwam doordat er een enorm personagevoortgangssysteem aanwezig is, welke in het begin een beetje plat en zonder opties aanvoelde. Naarmate ik verder kwam in de game zag ik pas de mogelijkheden die je hebt om de gameplay ervaring dieper te maken. Na een paar uur Night City te hebben verkend, bijbaantjes te hebben gedaan en bendeleden op te sporen, begon het systeem zich uit te breiden in een tempo dat ik niet had verwacht. Mijn oorspronkelijke personageontwerp was een kleine mix van stealth en gunplay, maar naarmate ik meer delen van Night City verkende en meer items kreeg om te gebruiken en te upgraden, merkte ik pas de harmonie tussen het personagevoortgangssysteem, de cybernetische aanpassingen en het arsenaal aan wapens en uitrusting die je kunt vinden. Elk van deze onderdelen past in specifieke builds als een zorgvuldig opgebouwde puzzel. In het begin zie je dit niet zozeer, maar naarmate je verder komt in de game zijn de diverse opties overweldigend tof om de game zo te spelen zoals jij het wilt.
Laat je belonen!
Cyberpunk 2077 slaagt erin te presteren in een gebied waar veel games niet van profiteren: de speler belonen. Het klinkt simpel, maar hoe vaak heb je eeuwen doorgebracht met het opruimen van een vijandelijk kamp in Assassin’s Creed of Far Cry, om vervolgens weg te gaan met ondergeschikte beloningen die eigenlijk je tijd niet waard was? Elke activiteit, elke afleiding in Cyberpunk 2077 voelt gewoon erg lonend aan. Het itemsysteem is uitgebreid, met een enorme variëteit aan verschillende wapens, zeldzaamheden en crafting-opties. In dit opzicht doet Cyberpunk 2077 gewoon een hele hoop goede dingen, en dit gaat erg diep wat ik eerlijk gezegd nog niet eerder in een game heb mogen mee maken.
Waar Cyberpunk 2077 ook in uitblinkt is het verhaal. Hoewel de game technisch gezien allesbehalve een soepele ervaring is, is het verhaal zeker het sterkste gebied in de game wat betreft kwaliteit. De reis van V is er een die heel persoonlijk is voor jou als speler. Het hoofdverhaal voelt zo levendig aan en vertakt naadloos in de optionele inhoud die de game kent. Een bepaald personage Panam, een andere Nomad die worstelt om haar plek in de wereld te vinden, wordt voor het eerst geïntroduceerd tijdens het hoofdverhaal. Naarmate je vordert, komen er echter extra missies beschikbaar. Terwijl je de relatie tussen V en Panam verder onderzoekt, leer je over haar worstelende Nomad-familie en begin je banden met haar en haar bondgenoten op te bouwen. Deze verhalen zijn zo emotioneel gedreven en indrukwekkend, en toch dienen ze alleen als optionele inhoud, verhalen die je zomaar zou kunnen missen als je niet op let.
Deze verhalende stijl is door de gehele game doorgetrokken, waardoor je de kans krijgt om in verhalen te duiken die net zo goed als hoofdverhaal in elk ander spel had kunnen dienen. Hoewel de technische staat van Cyberpunk 2077 een pijnhoop is, zorgen de gedenkwaardige personages en geweldige stemacteurs ervoor dat dit element aardig uitblinkt in de game.
Dubieuze keuzes
Het is zo ontzettend jammer dat Cyberpunk 2077 in zijn huidige vorm is gereleased, de game had namelijk nooit in deze vorm mogen uitkomen en de overtallige bugs en glitches kunnen ervoor zorgen dat je flink uit de spelbeleving getrokken wordt. Daarnaast lijdt de game ook onder een aantal dubieuze ontwerpkeuzes. Zo is item-storage een tijdrovende bezigheid, en zal je voortdurend moeten navigeren door een onhandig en niet-reagerend gebruikersinterface om wapens en items te selecteren of ontmantelen. In het begin valt dit nog wel mee, maar naarmate je meer verzamelt in de game en je item-storage aardig volraakt, wordt dit al snel een frustrerende verspilling van tijd. Bij mij zorgde het ervoor dat ik op een bepaald moment gestopt ben met het looten van basis items, omdat ik door de bomen het bos niet meer kon zien.
Het hoofdverhaal van Cyberpunk 2077 is goed ontworpen en vloeiend van begin tot eind, maar als je de tijd neemt om te stoppen en de holografische rozen te ruiken, kan het vaak behoorlijk overweldigend worden. Nieuwe contacten nemen voortdurend telefonisch contact met je op, waardoor taak, na taak, na taak wordt ontgrendeld. Hoewel bijna alle zij-missies die ik tot nu toe heb gespeeld ontzettend tof waren opgezet, is het tempo waarop je deze krijgt gewoon weg te snel. Hierdoor wordt het allemaal iets te onoverzichtelijk en laat je al snel zij-missies voor wat ze zijn om verder te gaan met het verhaal, wat eigenlijk best jammer is.
Afgezien van de bugs, is Cyberpunk 2077 op de PlayStation 5 een mooie game. Zo zijn de animaties ontzettend goed uitgewerkt en is de artwork subliem te noemen. De game geeft je het gevoel werkelijk in een futuristische metropool rond te lopen. Daarnaast had ik aardig wat plezier met het verkennen van de spelwereld. Toch kende de game enigszins wat algemene problemen waarbij bepaalde texturen niet goed ingeladen werden en de blokkerige pixels me om de oren vlogen. De voice-acting is top, maar sommige accenten voelen net iets te overdreven aan. Daarnaast is het indrukwekkend dat Keanu Reeves erin slaagt om een geweldige NPC neer te zetten in zijn rol van Johnny Silverhand.
Conclusie
Cyberpunk 2077 is een degelijke game, maar het had een ongelooflijke game kunnen zijn die een generatie had kunnen definieren. In plaats daarvan is de game slachtoffer geworden van zijn eigen ambities en dit merk vooral aan de technische staat van de game. Hoewel Cyberpunk 2077 al wat nodige updates heeft gekregen, is het nog lang niet op het niveau waar het hoort te zijn. Daarnaast is de game nagenoeg onspeelbaar op de originele PlayStation 4- en Xbox One-consoles, waarbij de framerate regelmatig inkakt naar 15fps en waar de textures lijken te komen uit het pre-historische tijdperk.
Wellicht veranderd mijn visie over de game binnen een paar maanden wel, als de benodigde patches zijn uitgerold. Toch is het niet de ervaring waar ik en vele anderen op heb zitten wachten. Mocht je Cyberpunk 2077 nu kopen zal je ongetwijfeld veel plezier beleven aan de game want de gameplay is namelijk erg diep en de verhalen zijn erg sterk, maar houdt er wel rekening mee dat de technische staat van de game niet voor iedereen is weggelegd. Zie het maar als een ruwe diamant, welke in de aankomende maanden nog aardig bijgeslepen zal worden voordat het werkelijk zijn potentie bereikt.
PS: Gezien de staat van Cyberpunk 2077 vonden wij het niet noodzakelijk om eindredactie toe te passen over de review. Excuses voor de nodige bugs als verkeerde zinsopbouw, spelfouten, interpunctietekens en meer.
