Crash Bandicoot is voor Sony wat Mario is voor Nintendo. Een boegbeeld, symbool, legende. Een held. Nu komt Crash terug in ultraspetterende graphics in een remaster van de drie klassieke PlayStation 1 games, want zoals jullie weten is dit jaar een dag niet geremastered, een dag niet geleefd.
Crash Bandicoot kwam uit in 1996. In de twee jaren daarna kwamen Crash Bandicoot 2: Cortex Strikes Back en Crash Bandicoot 3: Warped uit. De games stonden nooit bekend als de makkelijkste games, en zeker het eerste deel is een boegbeeld van Sony geworden. Ondanks de hoge moeilijkheidsgraad is de platformer in veel gamerharten gesloten.
Heerlijk Fur-K
Wat opvalt is de presentatie van de game. Alles ziet er grafisch top uit, maar het heeft wel nog de klassieke touch. Het is herkenbaar Crash, maar met zwaar opgevijzelde graphics en animaties. Je kunt kiezen welke van de drie games je wilt spelen, en wanneer je in de belandt, voelt het ook als de klassieke Crash. Dat is niet altijd een goed ding.
Soms is de game nodeloos frustrerend. Je springt net niet helemaal op het midden van een vijand en bent dood. Daardoor voelt het af en toe alsof je gestraft wordt om redenen die niet terecht voelen. De game is verder erg volgens de oude stempel. Deels logisch natuurlijk, maar niet altijd prettig. Voorbeeld, je begint met negen levens aan een level. Gaandeweg vind je checkpoints en als je dan dood gaat verlies je een leven en ga je verder bij die tussenstop. Zijn je levens op, moet je opnieuw beginnen aan het level en krijg je standaard drie levens. Dus als je het met negen levens en checkpoints niet redt, dan moet je het nog maar een keer proberen vanaf het begin met weinig levens.
AAAAAAARGH!!!
Vijf ragequits in twee dagen. Ik kan je zeggen, dat is héél erg bovengemiddeld voor mij. De game heeft een hoog entertainmentgehalte, uitdaging is ook écht een goed ding, maar elke keer dat ik de game speel neemt de frustratie toch de overhand. Ik ben niet agressief, maar ik wilde mijn controller breken en verwensingen naar mijn scherm geslingerd die mijn moeder niet had moeten horen. Maar toch, na zo’n ragequit als ik even af heb kunnen koelen, krijg ik wel de neiging om de Crash trilogie weer op te starten. In mijn hoofd maakt de frustratie dan weer ruimte voor de uitdaging en dan pas blijkt hoe verslavend deze games zijn.
Maar voor wie is deze remaster nu precies gemaakt? Ik vermoed dat de trilogie alleen in trek is bij twintig-plussers. Mensen die opgegroeid zijn met Crash Bandicoot, of ze het nou actief hebben gespeeld of niet. Voor iedereen die nog geen sterke drank mag kopen, denk ik dat Crash Bandicoot te old-school is. Te veel traditionele platformer en misschien ook wel gewoon te hardcore. Geduld is een schone zaak in deze games, maar als je niet ten minste een redelijke gamer bent, heb je geen schijn van kans.
Crashûh = niet cashûh
Sony weet dat deze game ook wel zou verkopen als ze ‘m de standaardprijs van een nieuwe game mee zouden geven, zo rond de zestig euro. Na twee maandjes zouden ze ‘m af kunnen prijzen naar veertig en dan verkoopt ie weer aan die mensen die zestig net te veel vinden. Op de PlayStation Store staat de Crash trilogie echter keurig voor €39,99 op de virtuele plank. Dat komt op zijn beurt dan wel weer vaker voor bij remasters, maar het is een goede geste van Sony. Voor deze prijs voelt de game weer net wat bereikbaarder voor een grotere doelgroep dan ‘full-price’.
Onderstaand filmpje maakt de grafische verschillen tussen oud en nieuw even mooi duidelijk.
Conclusie
Deze trilogie is zo uitdagend als hij bij tijd en wijlen frustrerend is. Soms mag een game best frustrerend zijn, omdat het dan een gevoel van euforie losmaakt wanneer je dat rottige stukje eindelijk voorbij bent, maar bij een opeenstapeling van frustrerende momenten krijg je dat gevoel niet meer. Ik heb best vaak geragequit en nog veel vaker woorden naar mijn tv geroepen waarvan ik niet wist dat ik ze kende. Maakt dat de Crash Bandicoot N. Sane Trilogy tot iets slechts? Zeker niet. De visuele presentatie is uitstekend, zo mooi zag je Crash en zijn omgeving nooit eerder. Het zijn vermakelijke en uitdagende games, maar ik vind wel dat de speelstijl uit 1996 wat meer opgepoetst had moeten worden. Net dat ene millimetertje niet genoeg op het midden van de vijand gesprongen, je wordt ervoor gestraft. In het kort: goede game die tot veel frustratie leidt, maar op de één of andere manier wel de verslavende werking heeft dat ik ‘m keer op keer ook weer opstart.
