Met Call of Duty Vanguard mogen we opnieuw de Tweede Wereldoorlog beleven, en hoewel Sledgehammer Games veel content in de game heeft proberen te proppen, is niet alles wat we zien de moeite waard om over naar huis te schrijven. Hoe dat dit allemaal zit, lees je in de onderstaande review!
Na een paar jaar door verschillende tijdperiodes te hebben gesprongen, is de Call of Duty-serie teruggekeerd naar de Tweede Wereldoorlog. Sledgehammer Games stond dit keer aan het roer voor de ontwikkeling van de singleplayer en de multiplayer ervaring van Vanguard, terwijl Treyarch de Zombies-ervaring van dit jaar mocht ontwikkelen.
Zoals gewoonlijk blijft Call of Duty ook dit jaar een intuïtief en fijne FPS, met uitzonderlijke productiewaarde en verfijnde controls welke de bombastische gameplay helpen te accentueren. Echte innovaties zijn er dit jaar niet te vinden en de release van dit jaar doet dan ook niets spectaculairs om dat te veranderen. Hoewel de multiplayer zeker het hoogtepunt is in deze release, doet het weinig nieuws in vergelijking met de voorgaande games. De korte singleplayer weet een leuk verhaal te brengen, maar weet niet echt indruk te maken, terwijl Zombies dit jaar een twijfelachtige richting op is gegaan met het ongeïnspireerde Der Anfang. Toch zullen fans van de serie veel plezier beleven aan Vanguard, maar het wordt wel echt tijd dat Activision met een aantal vernieuwende zaken gaat komen.
Weet niet te overtuigen
De meeste gamers zullen Call of Duty voornamelijk spelen voor de multiplayer, maar om eerlijk te zijn ben ik altijd al een liefhebber geweest van de verhalende ervaringen die franchise met zich mee bracht. Een aantal van de campaigns uit het verleden mogen dan ook gelden als de beste FPS-ervaringen ooit in het genre. Call of Duty-games bevatten doorgaans adembenemende locaties, fijn gemaakte gevechten die bijna ongeëvenaard zijn in het genre, en af en toe zelfs een aantal goed uitgediepte personages die je jarenlang bij zullen blijven.
Hoewel Sledgehammer Games werkelijk zijn best heeft gedaan om een overtuigend verhaal neer te zetten, blijft er na het uitspelen van de singleplayer campaign van Vanguard maar weinig hangen, en mag het naar mijn mening gezien worden als een van de zwakkere inzendingen van de afgelopen jaren in de frachise. Vanguard speelt zich af tijdens de laatste deel van de Tweede Wereldoorlog en mag je jezelf een lid noemen van Task Force One. Dit groepje soldaten bestaat uit een politiek correcte Brit, een geestige Australiër, een geharde Russin en een onstuimige Amerikaan. Gedurende de korte campagne van Vanguard komen deze personages allemaal met hun eigen hapklare achtergrondverhaal, welke bepaalde zaken probeert uit te diepen. Toch weet dit allemaal niet echt te overtuigen.
Speelt op veilig
Terwijl de kern van de verhaallijn zich over een paar uur afspeelt, springt het avontuur van deze toekomstige oorlogshelden door de tijd heen terwijl je in de schoenen van elk personage stapt op hun eigen bepalende momenten. Sommige hebben meer spannende avonturen, terwijl andere je door meer aangrijpende hoofdstukken leiden om de oorlog in talloze tinten te schilderen. Elk reist naar een ander deel van de wereld, en hoewel sommige missies zeker beter zijn dan andere, weet geen enkele missie echt te imponeren.
De personages zijn allemaal stereotypes en dat geldt ook voor hun respectieve stukjes gameplay. De ene toont luchtgevechten boven de Stille Oceaan, een andere laat je van ver snipen in Stalingrad. Het is niet zo dat deze hoofdstukken perse slecht zijn, maar het is meer dat ze er niet in slagen om een significante indruk achterlaten. Daarnaast zijn we de afgelopen jaren ook flink verwend geweest en hebben we alle soorten scenarios al wel mee mogen maken in de franchise. Vanguard kent dan ook geen grote verhaal twists of schokkende plotwendingen en speelt voornamelijk op veilig, en dat is eigenlijk best jammer te noemen. Het verhaal had namelijk wel flink wat potentie maar valt stiekem gewoon een beetje tegen.
Solide als altijd
Dat gezegd hebbende, de gameplay is dit jaar nog steeds even solide als altijd en kent dan ook weinig veranderingen. De mechanics van Call of Duty zijn altijd al gewoon goed geweest, en de gunplay voelt in Vanguard gewoon uitstekend aan, de game ziet er grafisch best goed uit en met name de lichteffecten zijn behoorlijk verbeterd ten opzichte van Cold War. Toch stuitte ik op een aantal hickups tijdens mijn campaign speelsessie. Deze sloegen toe tijdens zowel gameplay als de tussenfilmpjes en duurde iets meer dan een fractie van een seconde en dit voelde nogal storend aan.
Ondanks dat de singleplayer campaign dit jaar teleurstellend is de multiplayer zonder twijfel het hoogtepunt van Vanguard. Toch kent dit component van de game ook de nodige frustrerende problemen, ontwerpfouten en twijfelachtige functies, maar desondanks is de multiplayer van Vanguard een van de leukste die ik in jaren heb gehad. Vanaf de allereerste match stort Vanguard je namelijk meteen in de actie. Vuurgevechten zijn enorm bevredigend, het bevat snelle actie, de animaties zien er vloeiend uit en de besturing is weer vlijmscherp en voelt intuïtief aan zoals gewoonlijk.
Combat Pacing en andere mindere zaken
Wat content betreft, wordt Vanguard dit jaar met 16 unieke maps gelanceerd. De maps variëren van klein tot groot en hebben elk hun charmes. Het is wel weer even flink wennen aan de nieuwe layouts die de maps kennen, maar de diversiteit is erg groot en naarmate je ze onder de knie krijgt is het gewoonweg tof om even lekker met je matties te knallen.
Hoewel de multiplayer geweldig is om te spelen, wil dit niet zeggen dat het niet zijn eigen tekortkomingen kent. Laten we beginnen met het meest in het oog springende probleem van dit jaar, namelijk de matchmaking. De matchmaking is fundamenteel verneukt in Vanguard bij de lancering. Daarnaast is Combat Pacing een gloednieuwe functie die dit jaar is geïmplementeerd, en hoewel deze op papier als een prachtige toevoeging klinkt, breekt het in de praktijk multiplayer volledig.
Ondanks dat een bepaalde instelling is ingeschakeld, bijvoorbeeld Tactical, met de bedoeling om kleinere lobby’s te vinden, gooit het matchmaking-systeem je in alles wat beschikbaar is. Door wat snelle tests die ik gedaan heb met Tactical Pacing ingeschakeld, kon ik slechts vijf van de 25 games in de juiste setting laden. De overige 80% van die games waren in grotere lobby’s. Als iemand die de voorkeur geeft aan een meer tactische ervaring (zoals de naam al aangeeft) met 4v4 als de optimale CoD-lobbygrootte, is het dwingen tot 18v18-games op sommige kleinere Vanguard-kaarten meer dan pijnlijk ervaring wat niet echt klopt.
Daarnaast kent Vanguard nog een aantal kleine minpunten. Zo werken de lobby’s niet altijd even lekker, zijn de deuren in de game een drama, werken de camo-challenges nog niet, zijn de klassementen nog niet eens actief en misschien wel mijn grootste irritatie het MVP-scherm dat je na een match niet kan skippen. Hopelijk zijn dit zaken die in de aankomende weken nog weggepoetst worden door middel van een update.
What’s in your head?
In Vanguard vinden we ook weer een Zombie-modus, maar in plaats van de traditionele ronde-gebaseerde gameplay of zelfs de meer uitgebreide Outbreak-variant, heeft Treyarch ervoor gekozen om het dit jaar over een andere boeg te gooien. In Der Anfang krijgen we een op doelstellingen gebaseerde modus waar het voltooien van verschillende taken een ‘hub-wereld’-kaart uitbreidt en nieuwe upgrades ontgrendelt. Op papier lijkt de nieuwe modus potentie te hebben om een soort van rogue-lite ervaring te brengen.
Elke run in Der Anfang zou iets anders moeten brengen met een veelvoud aan wapens en vaardigheden die dingen door elkaar husselen. De inhoud die bij de lancering beschikbaar is, is echter zo ongelooflijk dun dat deze ambities al na een paar uur uit elkaar vallen. Toch was ik aangenaam verrast tijdens mijn eerste run in de nieuwe modus. Strategisch golven van ondode vijanden neermaaien met je team, je uitrusting upgraden tussen elk doel en proberen het optimale trio van vaardigheden te creëren, voelt in het begin allemaal behoorlijk verfrissend aan. Toch merk je al snel de tekortkomingen in de nieuwe Zombies-mode, er is gewoon lang niet genoeg variatie in Der Anfang om je aandacht langer dan twee of drie runs vast te houden waardoor je hier al snel op uitgekeken raakt.
Is er ruimte voor Treyarch om de Zombies-modus in de komende 12 maanden uit te breiden? Zeker wel. Nieuwe seizoenupdates kunnen de variatie vergroten met nieuwe vaardigheden, power-ups en zelfs nieuwe doelen. Maar op dit moment is Der Anfang een ongeïnspireerde kijk op de populaire Zombies-ervaring die volledig de plank misslaat voor de echte fans van de modus.
Conclusie
Call of Duty Vanguard is geen slechte game, maar het doet daarnaast absoluut niets nieuws in de franchise. De singleplayer campaign is vermakelijk, maar weet niet echt te boeien. Gelukkig is de hectische multiplayer dit keer de reddende engel, al weet het ook weinig te innoveren. Daarnaast probeert de Zombies-mode in Vanguard wel te vernieuwen, maar door het gebrek aan variatie weet het niet je aandacht vast te houden. Al met al kun je met Call of Duty Vanguard genoeg plezier beleven, maar het is wel een van de zwakste games uit de franchise door zijn tekortkomingen.
