Het komt niet vaak voor dat een game slechts enkele dagen voor de release een trailer krijgt waarin we pas te zien krijgen wat voor game het werkelijk gaat worden . Maar na het spelen van Biomutant is het duidelijk dat ontwikkelaar Experiment 101 net zo in de war is als ik. Het is namelijk een game die het zichzelf behoorlijk moeilijk heeft weten te maken. Het probeert namelijk zoveel mogelijk systemen en mechanics met elkaar te combineren en kent veel invloeden die we eerder tegen gekomen zijn in games als Fornite, Monster Hunter, Breath of the Wild en Shadow of Mordor. Dit klinkt tof en veelbelovend, maar uiteindelijk is het eindresultaat een geforceerd en onsamenhangend pakketje geworden. Hoe dat komt lees je in de onderstaande review!
Biomutant heeft lang op zich laten wachten. Oorspronkelijk werd de game aangekondigd in 2017, maar de werd al snel geplaagd door diverse vertragingen vanwege een verandering in visie in het ontwikkelingsproces. Hoewel Experiment 101 zijn tijd heeft mogen nemen om de game klaar te stomen voor release, heeft het helaas niet kunnen profiteren van de langere ontwikkeltijd. Daarnaast wordt Biomutant overschaduwd door grotere en meer ambitieuze open wereld RPG’s, zoals Assassin’s Creed Valhalla, die de tekortkomingen van Biomutant alleen maar verder hebben blootgelegd.
Beuk jullie allemaal de Mooma
Biomutant speelt zich af in een kleurrijke post apocalyptische wereld, waar de mensheid zichzelf heeft vernietigd door de planeet te zwaar te vervuilen en door de hebzucht van grote bedrijven. De achtergebleven wereld wordt eeuwen later gedomineerd door de Biomutants. Dit zijn vreemde dierlijke hybriden die deels kat, deels konijn zijn en veel menselijke eigenschappen kennen. Ook zijn zij in staat om wapens te hanteren en schuwen ze geweld zeker niet. Deze wezens hebben zes tribes gevormd, die je moet zien te verenigen of vernietigen om harmonie te brengen in de spelwereld van Biomutant. Naast de rivaliteit tussen de tribes wordt de spelwereld ook geplaagd door vier World Eaters (om de een of andere reden ook bekend als Puffs). Deze enorme beesten hebben de Tree of Life aangevallen, wat de laatste hoop van leven op aarde is, en het is aan jou de taak om de vier Puffs te verslaan en te beschermen van wat er nog over is van de Tree of Life.
Hoewel het verhaal aardig cliché overkomt, wordt het ook nog eens aardig dramatisch verteld en dit bedoel ik dan ook letterlijk. Het verhaal wordt op de meest pijnlijke manier overgebracht. De dierlijke en koddige personages zullen in een brabbeltaaltje tegen je praten, en na een kleine pauze hoor je ineens een narrator je vertellen wat de beestjes hebben gezegd. Dit is in de eerste instantie onzettend omslachtig, maar het voelt ook behoorlijk traag aan dat ik merkte dat ik dit geouwehoer oversloeg om zo bij het verhaal te komen. Alleen doordat ik zo enthousiast door de gesprekken aan het drukken was sloeg ik per ongeluk cruciale stukjes informatie over, waardoor ik niet precies wist wat ik moest doen of waar ik heen moest gaan. Hoewel de game ondanks zijn kleuren en koddige personages aardig volwassen overkomt, word alles overdreven kinderlijk verteld. Om de sfeer er in te houden dat de beestjes te maken hebben met een vergeten wereld zijn bepaalde woorden omgevormd. Een piano is bijvoorbeeld een ‘string plonk’, een gitaar is een ’twing-twang’ en je moeder is je Mooma. De manier waarop de narrator alles verteld is onmogelijk om serieus te nemen en het gaat al snel op je zenuwen werken.
Misvormde katjes
Zoals het een RPG betaamt heeft Biomutant ook een uitgebreide character creator waarmee je je eigen personage kunt bouwen. Het is alleen zo jammer dat deze behoorlijk onaangenaam werkt. Ondanks mijn beste pogingen, en na bijna een uur aan aanpassen, kon ik nooit genoegen nemen met het personage wat ik had gemaakt en waar ik mijzelf tot aangetrokken voelde om dit avontuur mee te beginnen. Grote slagtanden, kleine ogen, niet bij elkaar passende lichaamsdelen en andere eigenaardigheden waren schijnbaar de enige opties die mijn personage kon krijgen. Het Biomutant personage die je op de hoes ziet en die we al jaren in de trailer hebben gezien kon ik dan ook niet namaken. Ik eindigde altijd met een misvormd katje die je liever een spuitje zou willen geven als je het tegen zou komen op straat.
Geen grip op te krijgen
Maar het verhaal en de character creation zijn nog maar het begin, aangezien Biomutant op gespannen voet blijft staan met zichzelf. De game kent een zeer lineaire opening, waarin je moet zien te ontsnappen uit een bunker, eenmaal als je dit voltooid hebt klapt er ineens een grote open wereld voor je open, alleen om te onthullen dat Biomutant lijdt aan een overvloed aan systemen waar geen grip op is te krijgen. Al deze systemen en mechanics worden namelijk nooit echt goed uitgelegd, waardoor je niet helemaal weet hoe alles werkelijk werkt. Biomutant kent veel elementen, en is een soort grind RPG-looter-shooter waar je nieuwe wapens en bepantsering kunt vinden in oude meubels en kisten verspreid over de hele spelwereld. Dat is nog niet alles, want de game kent ook een vreemd en overdreven gecompliceerd crafting-systeem. Zo kun je een elektrisch zwaard maken van een oude toiletborstel, maar het is absoluut verre van het gemakkelijkste systeem om mee te werken. Er zijn gewoon teveel dingen om mee rekening te houden in deze game, waardoor het gewoon niet leuk is om te doen.
Bovendien kun je je personage op verschillende manieren upgraden, inclusief het verbeteren van vaardigheden die verband houden met het klassetype dat je hebt gekozen, je weerstand tegen verschillende omgevingselementen zoals kou of straling, en de optie om wapen-specifieke combo’s te ontgrendelen. Maar de diverse submenu’s van Biomutant en het gebruik van verschillende upgrade-valuta’s zijn verstrooid en onhandig in gebruik, vooral wanneer veel van de upgrades ook kunnen worden bereikt met behulp van de berg uitrusting die je ontdekt tijdens het verkennen van de spelwereld.
Everybody is Wung-Fu fighting
Hetzelfde kan gezegd worden van het combatsysteem, welke zich laat beschrijven als stijlvolle hack ’n slash actie die behoorlijk smooth is uitgewerkt, maar op bepaalde momenten behoorlijk clunky en onoverzichtelijk kan aanvoelen als het te druk op je scherm wordt. Het voelt een beetje als een mengeling tussen Breath of the Wild en Devil May Cry, aangezien je naast mêlee aanvallen ook gebruik kunt maken van een vuurwapen en zelfs magie, in de game noemen ze deze vechttechniek Wung-Fu. Daarnaast kent de combat op momenten op stripboeken geïnspireerde captions die opduiken als je bepaalde combo’s en moves gebruikt. Dit ziet er in het begin behoorlijk stijlvol uit, maar gebeurt alleen echt bij bepaalde bewegingen waardoor het al snel gaat vervelen. Over het algemeen is de combat dus best wel goed uitgewerkt, maar is in zijn essentie iets te uitgebreid, dit komt door de verscheidenheid aan combo’s die allemaal weer afhankelijk zijn van de skills die je hebt ontgrendeld en welke wapens je gebruikt. De combinatie van afstands- en mêlee wapens, samen met Psi Powers, kan erg leuk zijn maar het vervalt allemaal al snel in knoppen rammen totdat je erbij neer valt in plaats van dat je werkelijk tactisch te werk gaat. Het is ook erg jammer dat de animaties van zowel je personages als vijanden er ontzettend knullig uit zien. Qua combat valt dit niet zozeer op, maar als je gewoon rondloopt door de grote wereld van Biomutant lijkt het gewoon of je personage een flink aantal tarrels in zijn vacht heeft zitten wat bewegen blijkbaar bemoeilijkt.
Gritty schoonheid
Hoewel ik nu wel een hele hoop negatieve dingen heb opgesomd over Biomutant, wilt dit niet zeggen dat de game heel erg slecht is. Het is misschien niet de beste game die dit jaar is verschenen, maar er is genoeg om van te houden en er is genoeg te beleven in de kleurrijke en grote spelwereld van de game. Biomutant is zeker geen grafisch wonder maar het kent wel een bepaald soort gritty schoonheid. Het is een game die je uitdaagt om de boel te verkennen en ontdekken, zoals de overblijfselen van de oude wereld tot funky wapens en ongebruikelijke vijanden. Sommige gebieden zijn pas toegankelijk als je de juiste gadget of betere armor hebt gevonden om jou te beschermen, waardoor je reizen een onverwachte wending kunnen nemen. Daarnaast kent de spelwereld voldoende interessante en eigenaardige zaken die je zeker lang bezig kunnen houden. Het hoofdverhaal kun je ongeveer binnen 30 uur voltooien, maar als je werkelijk alles wilt zien en beleven kun je hier zeker nog 30 uur bij optellen. Hoewel de wereld op het eerste oog er mooi uitziet moet ik wel bekennen dat het aardig leeg en statisch aanvoelt. Ik mis de kleine details zoals vogeltjes die rond vliegen of eekhoorns en andere ongevaarlijke diertjes die door de spelwereld zwerven en het wat levendiger aan laten voelen.
Aardappelchips
Hoewel het verhaal niet echt bijzonder te noemen is, en dit dus op een eigenaardige manier wordt verteld, is het toch best boeiend te noemen als je er de tijd voor neemt. Tijdens je avontuur ontmoet je een grillige cast aan personages, bezoek je hele bijzondere plekken en kom je een aardig aantal bizarre verhaalmomenten tegen. Bovendien zijn de vier bossfights best gedenkwaardig te noemen. Een kernonderdeel van om verder te komen in het verhaal is het ontgrendelen van nieuwe gadgets, zoals een mech-suit en zelfs een soort jetski, die je nodig hebt om elk van de World Eaters uit te schakelen. Het is dan wel weer jammer dat deze bosses belachelijke namen hebben zoals Hoof Puff, Jumbo Puff, Muck Puff en Porky Puff, waardoor ze meer klinken als soorten aardappelchips dan badass eindbazen. Maar dat is slechts een deel van de overweldigende joviale persoonlijkheid van Biomutant welke zich meer op humor dan op drama probeert te richten om je zo door het avontuur te trekken. Maar elke keer dat je geniet van een moment in Biomutant, weet de game je toch te weer te frustreren. Zoals de eindeloze herhaling van (saaie) dialogen en eentonige en ouderwetse sidequests.
Conclusie
Biomutant is geen slecht spel, maar toch zijn er een aantal dubieuze ontwikkelkeuzes gemaakt die ervoor zorgen dat de game niet boven de middelmaat uit weet te stijgen en dus erg geforceerd en onsamenhangend aanvoelt. De combat is tof, maar wordt al snel onoverzichtelijk, het craften is te complex en de manier waarop het verhaal verteld wordt is tenenkrommend slecht uitgewerkt. Hoewel de spelwereld van Biomutant angstaanjagend mooi is, mist de game elke vorm van karakter en voelt het op momenten ook gewoon leeg aan. Biomutant is dan ook zeker geen hoogvlieger en het is dan ook niet de game geworden die wij makkelijk aan kunnen bevelen.
