In 2007 zette Ubisoft de gamewereld op zijn kop door het uitbrengen van de allereerste Assassin’s Creed. Deze game kende een heleboel nieuwe gameplay elementen welke we nog nooit eerder hebben mogen aanschouwen. Nu zijn we elf jaar verder en zijn er, inclusief mobile games en spin-offs, al 24 games verschenen in de serie. Met de komst van Assassin’s Creed Odyssey borduurt Ubisoft verder op het concept van Origins, welke dit keer afspeelt in het oude Griekenland, en voegt daar weer een shitload aan nieuwe zaken toe. Bereid je voor op een van de grootste spelwerelden welke je ooit hebt mogen aanschouwen in een game!
Assassin’s Creed Odyssey speelt zich af ergens rond 400 voor Christus, tijdens de Peloponnesische Oorlog (wut?) tussen de stadstaten van Athene en Sparta. De game begint ook heel indrukwekkend met het gevecht van Koning Leonidas, welke driehonderd Spartanen leidt om het Perzische leger tegen te houden. We kennen dit verhaal natuurlijk uit de welbekende film 300, en deze gebeurtenissen is een van de leidende draden in het verhaal van Odyssey.
Basta!
Na de introductie, die zeker een goede sfeer neer weet te zetten, mogen we op het Griekse eiland Kefalonia onze eerste opdrachten uit gaan voeren, en hierbij neem je de controle over Kassandra of Alexios. Wie je kiest maakt niet uit, want voor de gameplay en het verhaal maakt het geen verschil en het is ook een cosmetische keuze welke je maakt. Je speelt met een vrouw of een man, titties of weener, basta!
Kefalonia fungeert als een tutorial eiland, waarin je langzamerhand de diverse mechanics leert kennen van de game. Zo leer je vechten, klimmen en klauteren, de manier waarop quests gedaan worden en meer. Als je eenmaal klaar bent op Kefalonia, mag je per boot de wijde Griekse wereld intrekken om de weidse open wereld te verkennen. Al snel blijkt dat Kefalonia maar een heel klein stipje in de gigantische wereld is die Odyssey kent, en zul je per boot een heleboel plekken bezoeken. Ook de voor ons bekende vakantieoorden Kreta en Kos zijn aanwezig in de game, en dat maakt het ook een klein feestje van herkenning voor ondergetekende. Oké, de eilanden zijn zeker niet op schaal nagemaakt, maar niets is zo vet om rond te lopen in Heraklion of langs te gaan bij het Chersonissos legerkamp als je op Kreta bent.
Back to the Origin
Odyssey neemt een heleboel gameplay elementen over van het vorige deel, Origins, maar voegt ook een aantal andere nieuwe zaken toe aan de gameplay. Waar de eerste Assassin’s-games meer actie georiënteerde spellen waren, is dit deel net als Origins meer een RPG. Naarmate je vordert in de game, meer vijanden verslaat, quests voltooid en nieuwe gebieden ontdekt krijg je experience points (XP). Heb je genoeg XP vergaard, stijg je in level en daarmee kun je weer skillpoints verdienen die je weer kunt besteden in een skilltree. Deze skilltree is opgedeeld in drie segmenten, namelijk Hunter, Warrior en Assassin. Zodoende kun je zelf je personage bouwen zoals jij dat wilt, maar handigheid is om tactisch te kijken welke vaardigheden het beste aansluiten op jouw speelstijl. Ook is er voldoende uitrusting en wapens te verdienen in de game, die elk ook weer hun eigen sterktes en zwaktes kennen. Het is zaak om je wapentuig en armor goed in te zetten, want de game kent stevige vijanden die je zomaar ineens de pan in kunnen hakken. Wil je iets niet gebruiken, dan is het ook raadzaam om een merchant op te zoeken waar je al je oude zooi aan verkoopt voor de nodige Drachme (het betaalmiddel in Odyssey), waardoor je bepaalde zaken weer op kunt waarderen.
My Donnies Are Over The Ocean
Zoals ik al eerder vertelde ontdek je Griekenland voornamelijk per boot. Het land bestaat namelijk ook uit een shitload grote en kleine eilanden, en al zwemmend kom je niet zomaar overal. Je krijgt dus al snel het commando over je eigen schip, welke jezelf weer naar wens kunt opwaarderen. Wat ook belangrijk is, is dat je de juiste bemanning vindt voor je schip. Je kunt werkelijk elke NPC rekruteren die je maar wilt, maar het is wijs om je te richten op gespecialiseerde crew. Ook zijn er diverse personages in de wereld die zich vrijwillig bij je aansluiten zolang je maar hun opdrachten uitvoert. Dit gegeven kennen we natuurlijk uit Black Flag en Rogue en is weer een aangename kennismaking met een vertrouwd gameplay element, met een aantal leuke en verfrissende toevoegingen.
Het is niet alleen maar varen wat de klok slaat, want de Griekse woeste zee krioelt van de vijandelijke schepen. Je kunt deze bestoken met een arsenaal aan speren en vuurpijlen, totdat je ze uiteindelijk tot zinken kunt brengen door de vijandelijke schepen te rammen. De zeeslagen zijn zeer tof te noemen, maar ze kunnen ook behoorlijk lang duren. Hierdoor loopt je schip ook weer de nodige schade op, welke je weer kunt repareren door de spullen die je in de woeste zee vindt. Ook tof is het feit dat je vijandelijke schepen kunt enteren, en zodoende de complete crew af kunt slachten. In Origins konden we ook al lekker varen en andere schepen aanvallen, maar in Odyssey is het zoveel dieper uitgewerkt. Het is een hele welkome en verdomd fijne toevoeging.
Unnu Bounty jonguh!
Een van Odyssey’s kenmerkende elementen is het Bounty-systeem. Ik heb het hier niet over die chocoladerepen met kokos, maar over Mercenaries – rondreizende krijgers die voor meer uitdaging zorgen dan de gemiddelde vijanden die je tegenkomt. Ze zijn als de Phylakes uit Origins, maar oneindig in aantal en je beklimt hun rang terwijl je ze verslaat. Het opzoeken van deze Mercenaries loont, omdat je beloningen krijgt als je ze doodt. Let wel op, want deze klootzakken zijn heel pittig om te verslaan. Ze jagen je op nadat je misdaden hebt gepleegd. Maar dit Bounty-systeem kan ook zorgen voor veel vervelende fails, zoals een hele boze Mercenary die naast een NPC staat die je nodig hebt voor een quest. De aandacht van veel Mercenaries trekken wanneer je iets delicaat probeert te doen, is ook niet echt een aanrader, want het is lastig om ze van je af te krijgen.
Waanzinnig mooie fails
Ondanks dat Odyssey een toffe game is, kent het de nodige missers. De game heeft zeker geen tekort aan inhoud; Het oude Griekenland is namelijk gevuld met een shitload aan activiteiten zoals het opruimen van kampen, het infiltreren van forten en het voeren van oorlog. Ik genoot van de diverse opdrachten, maar toch had ik ook graag wat meer scenario’s willen zien die voor wat meer afwisseling zorgden en zorgvuldiger ontworpen waren. In plaats daarvan voelt Odyssey aan als een ongelooflijk grote game waar je teveel met hetzelfde bezig bent. Te veel sidequests sturen je al sneakend naar kampen waar je een standaard assortiment aan patrouillerende bewakers moet omleggen of ontwijken. Dit terwijl je kisten plundert, warsupplies verbrandt of belangrijke targets doodt. En dit soort zaken kom je ook in overvloed tegen tijdens het hoofdverhaal, waardoor belangrijke missies niet heel speciaal aan zullen voelen in vergelijking met de rest van de ervaring. Hoewel alle activiteiten die de game kent, best leuk kunnen zijn, halen het repetitieve karakter en de voorspelbaarheid je behoorlijk uit de beleving van de game. Eigenlijk best wel jammer, want er had zoveel meer in kunnen zitten.
Assassin’s Creed Odyssey ziet er waanzinnig goed uit, maar toch kent de game ook technische een aantal mindere zaken. Zo kent de game de nodige hick-ups welke vaak voorkomen op het moment dat er een nieuw deel van de wereld wordt ingeladen. Odyssey brengt het oude Griekenland echt werkelijk tot leven, alleen merk ik op dat de diverse personages onnatuurlijk aanvoelen in de (bijna fotorealistische) spelwereld. De hoofdpersonages kennen de nodige expressie op hun gezichten, maar de meeste personages ogen gewoon emotieloos. Dat is best jammer te noemen, aangezien de voice-acting best netjes gedaan is. Al had ik ook wel graag de optie gezien dat de game volledig in het Grieks te beluisteren was.
Wat ook eigenlijk best kut is in de game zijn de laadtijden die de game kent, want deze kunnen behoorlijk frustrerend zijn. Als je dood gaat kost het je maar liefst bijna een minuut van je leven voordat je weer in de game bent, en laat ik zeggen dat je veelvuldig het leven laat tijdens de diverse missies. Een ander minpunt is het dynamische dialogen systeem welke geïntroduceerd is in Odyssey. Zo krijg je bij NPC’s diverse dialoog keuzes waaruit je kan kiezen, en dit geeft een leuke draai aan de gesprekken, maar in grote lijnen hebben de keuzes niet echt invloed te hebben in de game. Zo nu en dan merk je wel op dat dit systeem werkt, maar je moet wel heel goed opletten als dit eenmaal gebeurt.
Conclusie
Hoewel het niet het onderwerp van epische gedichten of songteksten zal zijn, waardeer ik de ongelooflijke ambitie van Assassin’s Creed Odyssey. Het team van Ubisoft Quebec bouwde een immense open wereld vol prachtige landschappen welke als een levendig decor dienen voor je zoektocht. Het exploreren in het oude Griekenland is ongelooflijk leuk uitgewerkt, het verhaal is goed geschreven en kent genoeg wendingen, de combat is lekker gebalanceerd en er is voldoende te beleven. Toch zijn de mindere punten een smet op de game, want op den duur ben je teveel bezig met hetzelfde en gaat het allemaal een beetje vervelen.
