Groter, mooier, beter en nog een keer groter! Het is een motto dat waarschijnlijk maar tot op zekere hoogte werkt, maar waar Ubisoft de afgelopen jaren gretig gebruik van heeft gemaakt als het gaat om de Assassin’s Creed-franchise. De games werden vanaf Origins steeds groter en groter, gevuld met meer inhoud en elke keer meer icoontjes. Assassin’s Creed Mirage is daarentegen compleet het tegenovergestelde en is dus veel compacter en doordat het de RPG-elementen laat vallen richt de game zich op zijn gameplay juist meer op het verleden. Of dit een gouden greep is geweest, lees je in de onderstaande review!
De echte showsteler in Mirage is ongetwijfeld de stad Bagdad. In haar compactheid straalt deze stad, vergeleken met de meest recente delen, aanzienlijk meer sfeer uit en voelt het levendiger aan dan heel Engeland in Valhalla. Het is dan ook een dichtbevolkte metropool met veel mensen en net zoveel wijken om te verkennen. Ga naar het Huis van de Wijsheid, beklim de welbekende torens om de omgeving te synchroniseren of reis juist naar de diverse historische locaties en bekijk hun codexvermeldingen die je veel achtergrond informatie geven over Bagdad. Als je jezelf een beetje verdiept in de game, voelt Mirage weer een beetje aan als een leuke geschiedenisles.
Lost in Bagdad
Midden tussen de afzonderlijke wijken en hun belangrijke locaties liggen talloze straten waar je kunt verdwalen. Of waarbij je de bewakers ontwijkt, wat natuurlijk heel praktisch is in een spel als dit. In deze context wordt meer nadruk gelegd op de verticaliteit van de omgeving. Als je wilt kun je gemakkelijk over de daken van de stad bewegen, sluiproutes nemen, doelen van bovenaf observeren en elimineren. Voor het type spel dat Mirage wil zijn, is Bagdad vrijwel de perfect ontworpen stad en biedt het volop mogelijkheden tot exploreren en experimenteren.
In Mirage neem je de rol aan van Basim, welke je wellicht al kent uit Valhalla, en krijg je veel meer achtergrond informatie over dit personage in het AC-universum. Hoewel het verhaal best goed is uitgewerkt, mist het toch een beetje een emotioneel perspectief waardoor je niet echt meeleeft met Basim en de gebeurtenissen die om hem heen gebeuren. Misschien is dat maar beter ook, want er zijn genoeg intriges, corruptie en complotten in en rondom Bagdad die veel interessanter zijn. Tegelijkertijd probeert het verhaal de zaken iets minder eenvoudig te maken. Zo moet je onderzoek doen, aanwijzingen verzamelen, omgevingen verkennen en diverse doelwitten opsporen om verder te komen in de game. Het verhaal is ontzettend lineair opgezet, er zijn weinig zijpaden die je kunt nemen waardoor je dus ook niet echt iets verkeerd kan doen. Daardoor is de missiestructuur ook niet overweldigend als bijvoorbeeld Origins, Odyssey en Valhalla, en op zich is dat best wel weer verfrissend voor een keertje.
Opsporing-verzocht
Qua gameplay is Mirage zeker heel anders dan bijvoorbeeld Valhalla, het is namelijk meer een action-adventure dan een RPG en hierdoor speelt het meer ouderwets als de eerste Assassin’s Creed-games. Mirage is dan ook veel meer stealth gericht en de game wilt dan ook dat je sluipt, vijanden stilletjes uitschakelt, hun lichamen verbergt en zo onopgemerkt mogelijk blijft. De game biedt je daarvoor voldoende mogelijkheden en er zijn genoeg kleine verstopplekken te vinden, verstop je in hoog gras, verdwijn in de massa en voltooi je objectives zodat je er uiteindelijk trots op kunt zijn dat je onopgemerkt een missie hebt volbracht. Mocht je toch de aandacht trekken, dan kun je de “opsporing-verzocht”-posters van de muren af scheuren zodat je de “heat” van jezelf af kunt schudden.
Hoewel stealth erg beloond wordt, kan het natuurlijk ook gebeuren dat je opgemerkt wordt door vijanden en alsnog het gevecht aan moet gaan. De combat voelt daarnaast best wel aardig, maar het laat wel zien dat sluipen centraal staat in Mirage. De gevechten zijn dan ook beperkt tot de basis. Zo heb je een pareerbeweging, een ontwijkbeweging, een lichte aanval en een zware aanval. Hoewel het allemaal simpel werkt ben je wel extreem kwetsbaar als je niet oppast. Je kunt al snel overweldigd raken door de grote hoeveelheid aan vijanden die je, met hun verschillende aanvallen, veel health kan kosten. De parry-knop is dan ook het meest logische om te gebruiken, want met een goede timing kun je aanvallen afslaan en een vijand gelijk doden. Niet alle aanvallen kunnen gepareerd worden, dus je zal zo nu en dan ook moeten ontwijken. Open gevechten zijn dus best te doen, maar geven je niet het gevoel van voldoening zoals het sneaky sluipen in de game.
Tools of death
Uiteraard heb je meer dan alleen je vertrouwde mes om je pols waarmee je kunt sluipen en vijanden stilletjes kunt uitschakelen. Zo blijken werpmessen ook een effectief en dodelijk hulpmiddel; Tevens kun je vallen zetten, rookbommen om je heen gooien en individuele tegenstanders naar je toe lokken om ze stilletjes uit de weg ruimen. Geleidelijk aan speel je deze tools vrij in de game, en hoewel je ze niet perse hoeft te gebruiken maken ze het sluipen wel leuker.
Een ander tof element zijn de Focus-Attacks, waarbij je meerdere doelwitten kunt selecteren waarna Basim ze vervolgens automatisch voor je uitschakelt. Dit is vooral handig als je grotere groepen vijanden wilt aanpakken, maar je kunt deze niet ongelimiteerd gebruiken en moet ook worden opgeladen. Je kunt meer Focus krijgen door meer skillpoints te verdienen met Basim en deze te investeren in de skilltree.
Over skilltree gesproken, ook hier zijn aanzienlijke bezuinigingen gedaan vergeleken met Valhalla. Er zijn een stuk minder vrij te spelen vaardigheden, maar dit zorgt wel voor veel meer overzicht en controle. Het is dan ook geen wonder dat combat een minder grote rol speelt in de game, aangezien het voornamelijk om sluipen gaat. Je bent geen stoere Viking die al schreeuwend de strijd in stormt. Dit maakt je niet tot een krachtige strijder, maar juist een sluipmoordenaar die zijn zintuigen aanscherpt om tactisch zijn doel te bereiken. In zekere zin is hier goed over na gedacht, en dat merk je ook aan de uitdagende gameplay die Mirage kent.
Terug naar de basis
In grote lijnen volgt Mirage de formule van eerdere games. Zo moet je nog steeds torens of andere objecten beklimmen om de omgeving te scannen en kun je met je adelaar in vogelvlucht zien waar vijanden en schatten zich bevinden. De eerder genoemde gameplay komt weer voort uit de eerdere games in de franchises, maar een ding wat opvalt aan Mirage is het gebrek aan een overweldigend aantal icoontjes. Als je in Origins, Odyssey of Valhalla een toren beklom en dus de omgeving scande kwam je hele map namelijk vol te staan met diverse side-quest en activiteiten.
In Mirage is dit een heel stuk minder, en dan bedoel ik ook echt een heel stuk minder. Uiteraard vindt je icoontjes van diverse bureau’s, merchants en waar de eerder genoemde posters hangen. Maar echte activiteiten en grappige zijmissies zul je niet echt vinden in deze game. Op zich ook helemaal niet verkeerd, en het deed me zelfs denken aan de allereerste Assassin’s Creed. Dit zorgt er wel voor dat je veel minder tijd in Mirage hoeft te steken in vergelijking met andere games in de franchise. In totaal zal je 11-uur doen om het verhaal uit te spelen en zal het je ongeveer 15-uur kosten om alles in de game te voltooien. Mirage ligt natuurlijk ook voor een veel zachter prijsje in de winkelschappen en dit is dus ook helemaal niet storend in mijn optiek.
Mooi, maar tikje gedateerd
Grafisch gezien ziet Mirage er ook lekker overtuigend uit, zowel op PlayStation 4 als 5 ziet de game er goed uit, maar je bek zal niet open vallen van verbazing. Zo lang games ook op de oudere consoles blijven verschijnen, zullen games op de huidige systemen er natuurlijk een tikje gedateerd blijven uitzien. Op de PlayStation 5 (en uiteraard Xbox Series X) loopt de game dan ook als een zonnetje op een 4k-resolutie met 60 frames per seconde. Op audio vlak is de game ook best netjes afgewerkt, en de duizend-en-een-nacht soundtrack speelt dan ook tot de verbeelding. De voice-acting is ook aardig goed gedaan en de dialogen komen overtuigend genoeg over.
Conclusie
Assassin’s Creed Mirage is een stapje terug in vergelijking met de afgelopen games, maar dit is niet negatief bedoelt. Ontwikkelaar Ubisoft Bordeaux is dan ook goed geslaagd met dit project en zorgt voor een compactere speelervaring, met een tof verhaal, oldschool gameplay en genoeg uitdaging. Het is heel goed voor de game dat de ouderwetse stealth-gameplay in het zonnetje wordt gezet, en het is het soort verfrissende verandering die de serie nodig had. Als je dus op zoek bent naar een Assassin’s Creed die meer aanvoelt als de begindagen van de franchise, dan is Assassin’s Creed Mirage zeker de game die je moet spelen!
