Als je een fan bent van survival-horrorspellen, ben je ongetwijfeld bekend met grote namen als Dead Space, Silent Hill of Resident Evil. Toch zal een titel als Alone in the Dark je ook wat moeten zeggen. Deze franchise bestaat al sinds 1992, en waar het origineel een ongekend succes was voor zijn tijd, is elke reboot of vervolg op het origineel een aardige flop geweest. Zo wisten het in 2008 verschenen Alone in the Dark en Alone in the Dark: Illumination uit 2015 niet echt te imponeren. Welnu, uitgever THQ Nordic gaf ontwikkelaar Pieces Interactive de opdracht om een moderne reboot van de titel te ontwikkelen, en na zes jaar is het eindelijk zover.
Deze versie van Alone in the Dark is een moderne herinterpretatie van de gelijknamige klassieke titel uit 1992, die de basis legde voor 3D-survival-horrorgames. Het bevat twee speelbare personages, Emily Hartwood en Edward Carnby, elk met afzonderlijke campagnes die meerdere playthroughs aanmoedigen.
Het verhaal blijft grotendeels gelijk aan die van het origineel, waarin Emily een verontrustende brief ontvangt van haar oom Jeremy Hartwood, en Edward inhuurt om het verlaten Derceto Manor te onderzoeken. Jeremy is vermist nadat hij beweerde te worden achtervolgd door een entiteit die bekend staat als The Dark Man, en het is aan dit duo om Emily’s oom te vinden. Het verhaal is sterk geïnspireerd op kosmische horror en Zuid-gotische thema’s, met de nadruk op psychologische spanning. Grote acteurs Jodie Comer en David Harbor lenen hun stem en gelijkenissen voor de hoofdpersonages, waardoor het verhaal een hoge productiewaarde en emotionele diepgang krijgt. Een groot deel van de verhalende context wordt geleverd via diverse verzamelobjecten en handgeschreven notities die je kunt vinden in de game.
Geen survival-horror
De grootste misleidende verrassing is dat deze remake van Alone in the Dark niet echt een survival-horror game is geworden. Als je een ervaring verwacht die vergelijkbaar is met de Resident Evil-remakes, Dead Space of Alan Wake 2, dan staat je een grote teleurstelling te wachten. Er zijn wel hectische gevechten en slecht ontworpen stealth-secties, maar als geheel is Alone in the Dark een psychologische thriller vol puzzels. Ik zou zelfs zeggen dat het grootste deel van het spel draait om het oplossen van verschillende raadsels en het vinden van de oplossing voor verschillende mysteries.
Een verandering met het origineel is dat er geen inventory-systeem aanwezig is, en dit maakt het allemaal wel wat leuker. Zodoende worden items die voor hun volledige doel zijn gebruikt, in je inventaris gearchiveerd. Dit betekent dat alles in het hoofdinventarismenu nog steeds nuttig is voor de toekomst en mogelijk aanwijzingen bevat voor puzzels die je op een bepaald moment aan het uitvoeren bent. Zo had ik een boek dat ik in hoofdstuk 1 oppakte en dat volledige hints bevatte voor een puzzel in hoofdstuk 4-5. Dit maakte het vinden van de juiste aanwijzingen veel makkelijker, omdat je weet dat er dingen in de items zitten die nog niet zijn gebruikt. Hoewel Alone in the Dark misschien niet voelt als wat we gewend zijn in de moderne survival-horror, schittert het echt door ‘point and click’ gameplay om te zetten naar een volledig semi-open 3D griezel avontuur.
Mist scherpte
De gameplay wordt gespeeld vanuit een thirdperson view, en het het grootste deel van je tijd besteed je aan het verkennen van de gangen en kamers van Derceto, het uitzoeken hoe je deuren opent, kluizen ontgrendelt en puzzels oplost. De bewoners van het landhuis zullen verschillend op je reageren, afhankelijk van of je als Emily of Edward speelt, wat een leuk detail is. Elk personage bezoekt ook unieke gebieden wat de game iets meer replayability geeft.
Af en toe kom je in gevechtssituaties terecht en moet je op je vuurwapens vertrouwen om je vijanden te verslaan. Je hebt toegang tot drie wapens: een pistool, een jachtgeweer en een tommy gun (en een lichtpistool voor een bepaald gedeelte aan het einde), samen met een drankje om de gezondheid aan te vullen. Het was een beetje onaangenaam om te zien dat vijanden twee pistoolschoten nodig hadden om te sterven, maar ook twee jachtgeweerkogels, wat nergens op sloeg. Ook kun je slagwapens oppaken, zoals een pikhouweel of een stok, maar deze hebben een beperkte duurzaamheid en zullen uiteindelijk breken. Je hebt ook de beschikking over een ontwijkknop en een sneak-functie, maar beide werken niet zo heel erg goed. Over het algemeen is de combat goed, het klaart de klus maar het mist wel de scherpte en soepelheid die je van recentere horrortitels zou verwachten.
Puzzeltje hier, puzzeltje daar
Ik noemde al eerder de grote nadruk die de game legt op puzzels, en dat is waarschijnlijk het grootste hoogtepunt van Alone in the Dark. Je moet wel een beetje van dit soort gameplay houden, maar het staat in ieder geval als een huis. In het begin van de game stuit je al snel op een mysterieuze talisman die je naar verschillende werelden kan vervoeren, maar je moet eerst uitzoeken hoe je die talisman kunt gebruiken. Veel van de puzzels deden me denken aan ouderwetse point-and-click-avonturen waarbij je op je omgeving moet letten of de verzamelde aanwijzingen moet bestuderen. Elke oplossing die ik oploste, voelde verfrissend en uniek aan, en ze hadden allemaal een perfecte balans tussen niet frustrerend moeilijk of overdreven gemakkelijk.
Ondanks dat de game al een aantal keer is uitgesteld, kampt Alone in the Dark alsnog met een aantal frustrerende technische problemen. Om te beginnen zijn er enkele onaantrekkelijke overgangen tussen gameplay-sequenties en tussenfilmpjes, wat resulteert in schokkerige momenten die de algehele spelervaring weten te breken. Dan zijn er nog de talloze bugs, waaronder het vastlopen in het terrein, harde crashes en het laten verdwijnen van alle audio. Gelukkig is het audio probleem op te lossen door het spel opnieuw in te laden.
Alone in the Dark kent drie moeilijkheidsgraad, namelijk makkelijk, standaard en moeilijk, en deze kan op elk moment in de game worden veranderd, samen met moderne begeleiding die je tips voor de diverse puzzels geeft. Voor iemand die niet zoveel puzzels had verwacht, werd de extra hulp zeker op prijs gesteld, al kun je ook kiezen om dit uit te zetten, waarbij je volledig op je eigen detectivevaardigheden moet vertrouwen. Het uitspelen van één personage duurt ongeveer 7 uur, en dit is verdeeld over de 5 hoofdstukken in de game. Helaas is er geen New Game Plus-mode en zijn er geen ontgrendelbare extra’s zoals oneindige munitie of extra personage-skins te verdienen, waardoor het herspelen van de game aardig beperkt is. Dat gezegd hebbende, moedigt de game je aan om door beide personages te spelen en alle objecten te verzamelen om een echt geheim einde te bereiken.
Alone in the Darkroom
Wat de rest van de technische prestaties betreft, zijn de zaken vrij standaard. De laadtijden zijn redelijk snel. De game kent zowel een kwaliteits- als een prestatiemodus, waarbij dat laatste de game in een dynamische resolutie afspeelt in (onstabiele) 60 frames per seconde. Daarnaast als je wat extra betaalt voor de Deluxe-versie van de game, krijg je een aantal leuke vintage horrorfilters, commentaar van de gamedirector en de personage-skins ‘Derceto 1992’ die de hoofdpersonages vervangen door de vector versies van het origineel uit 1992.
Op grafisch vlak is Alone in the Dark geen hoogvlieger, en het ziet er dan ook aardig middelmatig uit. Daarnaast zien de gezichtsanimaties van de personages er nogal stijf en emotieloos uit, de lipsync zit er volledig naast en ik mis iets qua sfeer. Andere games van dezelfde aard hebben meestal unieke monsterontwerpen die flink wat angst inboezemen, maar in Alone in the Dark had ik totaal geen gevoel van angst. De zeer beperkte verscheidenheid aan groteske wangedrochten waarmee je te maken krijgt, zien er allemaal wazig en behoorlijk generiek uit, variërend van zwarte klodders tot vervelende insectenwezens. Dat gezegd hebbende, hebben de ontwikkelaars de griezelige en angstaanjagende sfeer van het Decerto-landhuis goed weten over te zetten naar deze tijd. De veranderende realiteiten en de nachtmerrieachtige omgevingen zijn dan ook goed ontworpen, maar het is jammer dat de andere zaken hier niet goed bij aansluiten.
Conclusie
Hoewel je het zou denken, is Alone in the Dark geen survival-horrorgame. Het speelt meer als een stemmige psychologische thriller waar er een zware nadruk ligt op de puzzels, dan op de nodige schrikmomenten en griezelige actie. Dat, in combinatie met de overvloed aan technische problemen, zorgt ervoor dat deze remake van een ware klassieker toch een beetje tegenvalt. Het is een leuk tussendoortje, maar niet meer dan dat.
