De review van Agony… Laat ik maar stellen dat ik met tegenzin deze recensie schrijf. Waarom met tegenzin? Nou, om een tweetal redenen. Een: Agony is niet erg goed en ik heb niet echt plezier mogen beleven in het spelen van deze game. Twee: Ik had zo verdomd veel verwachtingen van deze game, dat het uiteindelijk al snel kon teleurstellen. De hoop dat dit een vette survival-horror game zou worden, werd al heel snel verbrijzeld na het starten van Agony. De game welk begon als een Kickstarter project volgde ik al een tijdje, en ik was gecharmeerd door de visie welke de game zou moeten hebben. Een survival horror welke zich afspeelt in een brute en gore versie van de hel waar je een flink aantal blote boobies mocht checken, wat wil een man nog meer?
Ik moet zeggen dat Agony erin slaagt de hel op een unieke manier weer te geven, die we nog nooit eerder hebben mogen aanschouwen. Dit is zowat de meest verschrikkelijke kijk op de demonische onderwereld die ik ooit in een videogame heb gezien. Bloedstollende echo’s van pijnlijke schreeuwen klinken door de verdorven gangen, welke bezaaid zijn met lichamen en waar angstaanjagende demonen de dienst uitmaken. Dit zijn de dingen die we in eerdere trailers mochten zien, en ik kan zeggen dat Agony zeker is geslaagd in het neerzetten van een duistere variant van de hel. De ambiance is geweldig maar helaas is de game al heel saai, zijn latere onderdelen ongepolijst in de game geflikkerd, en als gevolg daarvan is de game op momenten zelfs onspeelbaar.
Agony is geen Doom
Agony is een niet-lineaire, moeilijke survival horror-game. Jij bent een verloren ziel welke in de hel terecht gekomen is. Na een indrukwekkende openings cutscene, wordt je zonder geheugen van hoe je daar bent gekomen en zonder enige aanwijzing, neer geflikkerd in de spelwereld. Het enige wat je weet is dat je de mysterieuze Red Godess moet vinden, want deze dame heeft blijkbaar de leiding over de hel. In de hel lopen natuurlijk demonen, maar Agony is geen Doom. In deze game ben je niet uitgerust met zwaar wapentuig, dus het grootste deel van het spel zal je moeten proberen om voorzichtig en rustig door de spelwereld te bewegen. Een van de weinig krachten die je hebt als verloren ziel, is het in bezit nemen van lichamen. Zo kun je jezelf al snel een weg een weg banen door de hel door controle te nemen van andere wezens. Klink tof, maar het probleem is dat de diverse functies die de gameplay kent zo slecht en zwak worden uitgelegd dat je er niet echt veel plezier aan beleeft. Dit komt ook voornamelijk door de vaak voorkomende trail & error die de game kent.
Godnondetjuu
Het overnemen van andere lichamen is een tof aspect, welke verkeerd is uitgewerkt. Daardoor zul je ook veel dood gaan in Agony. Ben je eenmaal dood, dan kun je op zoek gaan naar een nieuwe ‘host’ die je kunt bezitten om zoektocht naar de uitgang van de hel door te zetten. Maar voor dit, en zoveel andere delen van het spel, is er wordt geen duidelijke uitleg gegeven welke beschrijft hoe deze (zeer belangrijke) gameplay mechanic werkt. Wil je iemand bezitten, dan kun je op een knop drukken, ineens beginnen lichtgevende lijnen rond te schieten en is het aan jou de taak om een duidelijke zichtlijn te houden tussen jou en de demon. Een groot probleem is dat de camerastandpunten in Agony niet echt lekker meewerken, en ik heb genoeg momenten gehad waarop ik mijn camera niet eens kon bewegen (een van de vele glitches) om zodoende de zichtlijn vast te houden. En zelfs op de momenten waarop het allemaal wel lukte, faalde ik alsnog zonder te weten wat ik nu werkelijk fout deed. Oke, dus het in bezit nemen van een demon of ander gespuis is dus behoorlijk lastig. Dit wordt nog lastiger gemaakt door de korte ‘timeframe’ die je hebt om iemand te bezitten. En het fijne is, dat als je faalt je opnieuw terug mag naar de vorige checkpoint. Godnondetjuu toch…..
Verstoppertje spelen
Agony is een soort veredelde versie van verstopertje. In de game, welke stikt van de gangetjes en gebieden vol vijandelijke demoen, moet je jezelf verschuilen. Vinden ze je, dan ben je gelijk dood. De manier waarop de gebieden zijn ontworpen is op zijn zachtst gezegd verschrikkelijk. Vijandelijke patrouilles zijn behoorlijk dom, en ik zat vaak vol verveling te wachten op een zwikkie demonen welke besloten om samen in een gebied te huppelen waar ik blijkbaar door moest komen. Alleen waren ze niet echt van plan om weg te gaan uit dit gebied en ik krijg ook niet echt de kans om ze ongezien te passeren. Je kunt dingen doen om ze af te leiden en hun aandacht te trekken, zoals een vuurtoorts werpen, maar dat voelt niet echt heel nuttig. Om dit te laten werken moest ik gevaarlijk dichtbij die gasten komen om dit te laten werken. En laat het nu zo zijn dat de zwakke armpjes van mijn verloren ziel zelfs te zwak waren om werkelijk iets ver te kunnen gooien. Ik ben zo vaak gestorven, en ik kreeg maar geen greep op wat het spel van me wilde, dat ik uiteindelijk maar ophield met het eerste idee en besloot om gewoon geduldig te wachten tot ik er er uiteindelijk langs kon sneaken (wat godnondetjuu toch ook lang heeft geduurd…).
Oneerlijk
Dood gaan in Agony voelt ook ongelooflijk oneerlijk, en waar je met de meeste games iets leert van hoe je zaken anders aan moet pakken, blijft dit alles gewoon onduidelijk in deze game. Telkens als ik dacht dat ik echt wat vooruitgang aan het boeken was, kreeg ik in een klap in mijn gezicht van de game en werd ik uit het niets verblind en teruggestuurd van waar ik vandaan kwam. In een spel waarin er in de eerste instantie geen learningcurve is, zou ik op zijn minst verwachten dat je van dood gaan wel iets zou kunnen leren. Zelfs Dark Souls, een van de moeilijkste games aller tijden, geeft je zelfs een reikende hand als je dood gaat. Ook al wordt je keer op keer gestraft, je weet hoe je fout zat als je dood ging. En hoe frustrerend het ook kon zijn, het voelde in ieder geval wel eerlijk. Dat gevoel heb je bij het spelen van Agony niet, met als gevolg een aantal kapotte controllers…
Dikke stront
Gameplay technisch is de game dus verschrikkelijk en dit alles wordt nog eens verergerd door de slechte technische staat waarin Agony is uitgebracht. De framerate is op momenten zo traag als dikke stront door een trechter, en ondanks het feit dat het visueel hier en daar best een mooie game kan zijn is de game op bepaalde punten veelste donker. En ik snap dat een ondergronds hol als de hel donker kan zijn, maar voor een videogame slaat het nergens op. Je moet wel kunnen zien waarmee je bezig bent, en al helemaal als je jezelf moet verstoppen voor het demonische gespuis wat rondloopt in deze game. Door de duisternis en de soms wel korrelige textures zie je ook bepaalde items niet, welke je wel nodig hebt voor de voortgang van de game, en ik kan je zeggen dat dit ook aardig frustrerend kan zijn. Pluspunt in de game is dat we wel frontaal naar tieten mogen kijken!
Conclusie
Agony is op papier een geweldig concept, maar in de praktijk valt de game vies tegen. De trailers welke we de afgelopen jaren mochten zien, waren een leugen. De goede hoop, van een vette game welke de hel in zijn volle glorie laat zien, is verdwenen. Ik weet niet wat er mis is gegaan met de ontwikkeling van Agony, maar dit is een goede les voor andere ontwikkelaars om te laten zien hoe het niet moet. In zekere zin is de titel van de game wel goed gekozen, want een kwelling is het zeker. De game is bijna onspeelbaar door zowel de gameplay mechanics, de glitches en bugs die in overvloed te vinden zijn, als de totale duisternis die de game kent waardoor je geen reet ziet. Wil je een game hebben die je op een geweldige manier de hel laat zien? Koop dan een Xbox 360 met Dante’s Inferno en laat deze bagger voor wat het is…
