De markt wordt tegenwoordig overspoeld door indie-horror games, en veel daarvan volgen meestal dezelfde griezelige clichématige formule. Het komt echter niet vaak voor dat je horrorspellen tegenkomt die zich verdiepen in grimmige thema’s zoals oorlog en geweld. Ad Infinitum probeert iets unieks neer te zetten en gooit ons in de aangrijpende loopgraven van de Eerste Wereldoorlog. Of dit een bijzonder griezelig avontuur oplevert, lees je in de onderstaande review.
Ad Infinitum speelt zich af tijdens de Eerste Wereldoorlog en hierin kruip je in de huid van een soldaat die samen met zijn broer aan het front heeft gestaan. We komen uit een familie die niet schuw is van het slagveld waardoor de druk om te presteren aan het front een extra hoge tol eist. Alhoewel een deel van de game zich afspeelt aan het front, maken we geen deel uit van de gevechten. De segmenten aan het front spelen als een soort herinnering, maar dan een vertekende versie waarin de gruwel van het front een monsterlijke vorm aanneemt.
De eerste gruwel waar we voor moeten waken is “de honger”. Het gevecht aan het front in de loopgraven duurde veel langer dan iedere generaal had kunnen inschatten. Hierdoor was de voorbereiding niet optimaal en was er onvoldoende voedsel aanwezig om alle soldaten te voeden. In rondslingerende brieven lees je dat sommige soldaten de rondrennende ratten proberen te vangen om te koken. De honger neemt de gedaante aan van een mager mensachtig monster met scherpe tanden die lijken op het slagveld oppeuzelt. Het eerste segment is dan ook een soort puzzel waarbij we in bogen, ongezien en ongehoord langs deze wezens moeten sluipen. Zonder al te veel te verklappen, onderzoekt Ad Infinitum de aard van PTSS en familietrauma binnen de context van die tijd. De game doet dit op een interessante manier, maar helaas is de gameplay-loop nogal lineair en hierdoor wordt de game al heel snel saai.
Postduif galore
Net als het onlangs uitgebrachte Amnesia: The Bunker is Ad Infinitum een first-person psychologische horrortitel, maar dan waar de Eerste Wereldoorlog als setting wordt gebruikt. De game biedt een meer lineaire voortgangsstijl en een directe verhaalweergave en biedt veel potentieel materiaal om uit te putten. Ik moet wel zeggen dat het opmerkelijk was dat er in een oorlogsgebied als dit niet veel lege kogelhulzen te vinden zijn. Daarbij lijkt het meer alsof de soldaten in de loopgraven elkaar hebben bestookt met postduiven. Overal in de game liggen dan ook brieven met details over het verhaal die je kunt vinden. Als ik wil lezen dan koop ik wel een (e-)boek of speel ik een Soulslike-game…
Terwijl Ad Infinitum de gritty-sfeer van de door oorlog verscheurde loopgraven van de Grote Oorlog vastlegt, zijn de gameplay en het verhaal wel wat misleidend. Teleurstellende onthullingen afgewisseld met verstoppertje spelen verminderen de impact van de verstikkende atmosfeer die de game probeert uit te ademen. Uiteindelijk zal je weinig meer te doen hebben dan door de modder kruipen en hopen dat je er aan de andere kant zonder kleerscheuren uitkomt.
Net niet helemaal
De structuur van Ad Infinitum is onderverdeeld in vier hoofdstukken, onderverdeeld per familielid uit het huishouden van von Schmitt. Meestal gaat het bij deze gebieden om het oplossen van een eenvoudige puzzel of het verkennen van een steeds donkerder wordend en veranderend landhuis. Net als PT of MADiSON probeert het de spookhuisstijl van horror vast te leggen. Toch bereikt het nooit die hoogten en blijft het, met uitzondering van een aantal diepgaande puzzels, aardig oppervlakkig. Als korte intermezzo’s tussen de loopgravensecties die de game kent zijn de puzzels over het algemeen best leuk, maar de algemene gameplay verbleekt in vergelijking met andere games in het genre. Een groot deel van je tijd zal je besteden met een beetje rondlopen en het verzamelen van items. Ideaal voor je digitale stappenteller, maar het voelt vaak nogal saai aan.
Hetgeen wat wel echt indruk wekt zijn de segmenten die zich afspelen op het grote slagveld. Als je deze nachtmerrieachtige segmenten betreedt, beland je in een waanzinnig gerealiseerde setting van de wanhopige overleving van de Eerste Wereldoorlog. Om elke hoek liggen wezens op de loer, metalen blikjes bungelen in de weg met de dreiging van het waarschuwen van vijanden en het landschap is deprimerend spookachtig.
In deze gebieden worden de meeste puzzels achterwege gelaten ten gunste van pure stealth gameplay. Je zult af en toe verschillende items moeten gebruiken of een elektriciteitskabel naar een bepaalde locatie volgen, maar dat is wel het meest ingewikkelde wat je tegen zult komen in deze segmenten. Ad Infinitum kiest ervoor om je in sneaky-georiënteerde scenario’s te dwingen, maar of het stealth-systeem goed is? Nou, dat is een iets ingewikkelder vraagstuk.
Een beetje dom
In vrijwel alle loopgraaf-levels ontwijk je of verberg je jezelf voor een bepaald verminkt wezen dat rechtstreeks uit de hel gerukt lijkt te zijn. Er is geen manier om terug te vechten, wat betekent dat je overblijft met je verstand en slim zult moeten zijn. Slimmer als de vijandelijke AI zal je zeker zijn, want deze is van een belachelijk niveau. Of het nu gaat om kleine monsters die gevoelig zijn voor geluid en die langs vooraf aangewezen routes rennen, of juist om een kolossaal beest dat alleen maar vooruit stormt ze hebben allemaal het verstand van een pinda. Wat later in de game kom je in een gebied waar je in het licht moet blijven, en de duisternis moet zien te ontsnappen. Dit had een spannende en angstaanjagende tocht kunnen zijn, maar ik kwam er al snel achter dat je hier ongeschonden doorheen kon rennen, zonder enige problemen.
Elk level heeft een bepaalde gimmick, of het nu gaat om het gebruik van een sirene om de aandacht te trekken of het hebben van een korte burst-lichtbron om door een donker gebied te navigeren. Helaas zijn deze gameplay mechanics precies dat: gimmicks. Vaak worden ze slechts een korte periode gebruikt waarna ze vervolgens zonder pardon worden weg gegooid. Er is niet echt een gevoel van vooruitgang door het gebruik van alle verschillende hulpmiddelen die je kunt vinden in de game. Hierdoor voelt het als een onsamenhangend iets aan. Dat gezegd hebbende kent de game wel spanningselement als je ternauwernood een wezen ontwijkt of voorzichtig door stapels luidruchtige blikken moet zien te sluipen. Toch weet de game je uiteindelijk niet te grijpen en dat is gewoon jammer, want daar draait het om bij games in dit genre.
Conclusie
Ad Infinitum start met een beklijvend en diepgeworteld gevoel voor sfeer, maar veranderd al snel in een middelmatige nachtmerrie. De game voelt over het algemeen onsamenhangend aan, en het verhaal wordt al heel snel voorspelbaar en zit vol cliche’s. De ongeïnspireerde gameplay-elementen, het gebrek aan algemene verfijning en het hoge prijskaartje zorgen er voor dat deze game niet opvalt in het drukke landschap van indie-horrortitels.
