Zombiegames.. we worden er mee overspoeld, doodgeknuppeld en eronder begraven. Daar mag nu ook nog eens Zombi aan toegevoegd worden, de hardcore zombie survivalgame die onder de noemer ZombiU in 2012 exclusief verscheen op de (je raad het al) WiiU. Nu mogen de rest van de consoleboys en pc-gamers er toch nog mee aan de slag. Dan luidt enkel de vraag nog: is de game de moeite waard om hem vanuit het graf te laten herrijzen?
John/Jane Doe dat, doe dit
Probeer de meest random persoon die op dit moment in je hoofd opkomt voor je te halen. Bijvoorbeeld die zwetende vrouw die een frietje oorlog zat te eten tegenover je in de trein vanmorgen. Nou.. die persoon ben jij in Zombi. Hoe sterk het er ook op lijkt dat ik de game hier al af ga zeiken, verzeker ik je dat dat mijn bedoeling niet is. Hear me out will ya.
Je start de game als deze persoon, omringd door een shitload aan zombies. Uiteraard is het een slim idee om de benen te nemen, dus zodoende doe je dat ook. Met het hart in je keel van het rennen, en mogelijk je cholesterolgehalte, hoor je plots een stem door een luidspreker. Die vertelt dat als je wilt overleven, je zijn orders op moet volgen en de metro in moet vluchten. Op goed geluk (en vooral bij gebrek aan een betere optie) doe je dat maar, en ternauwernood lukt het je om weg te komen. Wat een opener; en dit was nog maar de tutorial.
I heard you like dying… a lot
Je merkt gelijk dat je erg kwetsbaar bent, en dat is ook niet zonder reden. Elke keer als je sterft in dit spel, verandert je character zelf in een zombie en start je met een nieuwe survivor. En geloof mij, je gaat VAAK het loodje leggen. Het is een game van pure ’trial & error’, en er worden regelmatig vanuit alle hoeken zombies bovenop je gegooid.
Daarnaast is het net als in bijna elke zombiegame van belang dat je veel op zoek gaat naar kekke spulletjes om te overleven, die je dan weer in je altijd-te-kleine rugzak stopt. Mag jij eens raden waar die rugzak is op het moment dat jij het loodje legt en weer met een nieuwe survivor op pad gaat.. Precies, op de rug van je vorige lopende lijk. Zo denk je wel twee keer na voordat je iets besluit te doen, omdat de mogelijkheid bestaat dat je dan in die ene hal gevuld met menseneters je kostbare bezittingen weer op moet halen. Ja, daaaaaag.
Het is een aparte keuze geweest van de ontwikkelaar om je nauwelijks tot geen band op te laten bouwen met je character. Zo word je aandacht op geen enkele manier afgeleid van het verhaal, maar je character is zo wel het ‘hee rugzak, waar neem je dat persoon mee naartoe?’-type. Het is in ieder geval een originele insteek, en niet per se een slecht of storend ding.
Levendige characters
Het verhaal speelt zich af in London ergens in 2012, waar uiteraard een virusuitbraak plaats heeft gevonden. Althans.. zo lijkt het, want zo goed als iedereen die je tegenkomt probeert je op te eten. Niet cool.
Gelukkig sta je er niet compleet alleen voor, want naarmate het verhaal vordert kom je toch flink wat interessante personen tegen die je verder helpen. Zo heb je ‘The Prepper’, de man die je over de luidspreker hoort en je enige hoop is om in leven te blijven. Hij zorgt voor je ‘safe house’, zodat je in ieder geval nog wat spullen die je vindt op kan slaan en even kan slapen/saven. Maar waarom ‘The Prepper’ zoiets voor je zou doen, zal ik even in het duister laten. Ook zeker geen onbelangrijk punt, zo’n safe house; voorbereiding is namelijk de sleutel tot overleven.
Zo kom je later nog een dokter in Buckingham Palace tegen die een medicijn voor het virus probeert te vinden, en dat uitprobeert op soldaten die in zombies zijn veranderd. And so on. Alle personages lijken een lugubere agenda te hebben, die alleen maar meer nieuwsgierigheid bij mij op wist te wekken. Draagt bij aan de sfeer van de game, die anderzijds als erg ‘standaard’ ervaren zou kunnen worden.
Zoals ik eerder al duidelijk heb gemaakt, is het belangrijk dat je in de game vooral voorzichtig je stappen plant. Dat bedoel ik tevens letterlijk. Het loont om je omgeving van tevoren even te scouten, en de veiligste route probeert te pakken. Gelukkig leer je dat na een aantal keer sterven vanzelf af, want geloof mij als ik zeg dat je meer waarde gaat hechten aan je backpack dan een kind in de brugklas.
Klappen als een oud wijf
Helaas is het niet onvermijdelijk dat je op bepaalde punten in de game toch echt een keer moet matten met die lelijkerds, en dat is waar Zombi steken laat vallen. Het gevechtssysteem is echt ruk, als je het überhaupt een systeem kan noemen.
Je speelt het grootste deel van de tijd met je melee-wapen, beginnend met een cricket-bat (later in de game vind je meer wapens). Meer variatie als in een zombie wegduwen of een klap op zijn koker geven zit er niet in, en je gaat ze zeker een flink aantal klappen geven. Je hebt ook nog wel eens de kans op een execution-move, maar dat is slechts één animatie. Zoals je begrijpt kan dat beeeeest wel repetitief worden op den duur.
Nee maar geen grappen, that’s when the shit hits the fan. Ze hebben vaak meer als een klap of 4 nodig, en andere type zombies zelfs nog meer. Sporadisch leggen ze het loodje na een enkele swing, maar dan mag je ook wel in je handjes klappen. Laat ze dan ook nog eens niet om de beurt op je af komen en netjes in rijtjes, nee, vaak tegelijk vanuit meerdere hoeken.
Er zijn uiteraard ook vuurwapens en explosieven te vinden, maar als je slim bent maak je daar niet te veel gebruik van. Ammunitie is erg schaars, en eigenlijk alleen slim om te gebruiken op de momenten dat je echt in de penarie zit. Zombies hebben namelijk zulke goede oren, dat ik zelfs aan het overwegen ben om van wortelen over te stappen op mensenvlees. Daarbovenop zijn ze ook nog niet eens veel krachtiger dan melee-wapens, dus een grote meerwaarde heeft het niet.
Soms is het zelfs gewoon een beter idee om de benen te nemen, en dan heb je wel leuke opties zoals een deur barricaderen met planken die je vindt, of je kunt bijvoorbeeld een kast voor een deur schuiven. Erg leuk idee, alleen heb ik mezelf er wel op betrapt dat ik er niet veel gebruik van heb gemaakt.
‘Broekje vol’ factor
Wat het gemis aan een tof gevechtssysteem draaglijk maakt, is dat het spel gelukkig overladen is met sfeer. De sounddesign van het spel is bijvoorbeeld ijzersterk, en de onheilspellende steegjes, halletjes en pleintjes laten je daarom wel vaker dan twee keer nadenken voordat je ze wilt doorlopen of oversteken.
Het gehijg van de zombies maakte me meer dan ongemakkelijk, wat natuurlijk de bedoeling van een horror-survivalgame is. Vooral met een goede surround zal het vast ‘een broekje vol’ zijn, maar helaas ben ik niet in het bezit van zo’n luxe. Sucks to be me.
Grafisch is het spel alles behalve indrukwekkend, maar daar heb ik geen last van gehad omdat de focus van de game daar ook helemaal niet hoort te liggen. Een echte gamer weet dat het normaal gesproken gameplay over graphics is, in dit geval is het sfeer over graphics.
Ik moet wel zeggen dat de framerate af en toe wat leek te lijden onder het geweld, en het camerabeeld en de GUI die ab und zu een beetje trippy werden. Al met al heb ik er minimaal last van gehad, met het besef dat dit een port is van een console waar niet veel van geport wordt.
Conclusie
Zombi is een uitstekende survival-horrorgame die je vaak op het puntje van je stoel krijgt. Helaas is het gevechtssysteem erg outdated; zelfs voor een game uit 2012 loopt het mijlenver achter. Gelukkig zit hij bomvol met sfeer en knettergekke characters die het interessant houden, waardoor een bezoekje aan het lugubere London het zeker waard is. Ik geloof dat het Zombi goed had gedaan als ze de focus meer van het vechten hadden afgehouden, en meer op het sluipen/overleven hadden gegooid.
De game vraagt eigenlijk om een deel 2 om de flaws uit dit deel recht te trekken. Ik ben er echt van overtuigd dat ze een allesvernietigende zombie-game kunnen neerzetten die het genre opnieuw definieert als ze er werk van zouden maken.
Je kan ‘m in ieder geval voor een leuk prijsje op de kop te tikken, dus als je into horrorgames bent is het zonde om hem links te laten liggen.
